“გაურკვეველი გარკვეულობა”

დავიწყებ იმით, რომ არ მიყვარს ძიძები, შეიძლება პათეტიკურადაც ჟღერდეს, მაგრამ მომკალით და ატანა არ მაქვს ძიძების! ჯერ კიდევ ბავშვობაში სცადეს მშობლებმა ძიძისთვის მიებარებინათ ჩემი თავი, მაგრამ ნურას უკაცრავად გავჯიუტდი და ჩემსას მაინც მივაღწიე. რამდენი ძიძა არ გამაცნეს, რითი არ სცადეს ჩემი შებმა, მაგრამ არა და არა. .
და აი ახლა როდესაც მიმაჩნდა, რომ ერთხელ და სამუდამოდ გავიზარდე და ძიძის სინდრომიც ნაკლებად მაწუხებდა, რას ვხედავ?!
ძიძად აქ უკვე სახელმწიფო მომევლინა, ნუ მარტო მე არა, მთელ საქართველოს. ადრე თუ მიადვილდებოდა თავის დაძვრენა მოსაბეზრებელი ძიძებისგან ახლა მგონი უფრო გამიჭირდება, რადგანაც ეს ძიძა ყველგანაა, ყველაფერს ედება და თავის ცნობისმოყვარე, აწითლებულ ხუთ ნომრიან ცხვირს ყველაფერში ჰყოფს.
ყველაფერი დაიწყო იქიდან, რომ სკვერში დამადგა თავზე და დატუქსვა დამიწყო აქ ნუ „ზასაობო“, შემდეგ წესიერად დაჯექიო, ფეხი გაასწორე და წელში გაიშალეო, თუ არადა გაეთრიე აქედანო. მეც გავსწორდი სხვა რა გზა იყო?! არ გავსწორდებოდი და გამასწორებდნენ, შემდეგ ტრაკში პანღურს მიკრავდნენ და ამ გასწორებულს ასე მომისროდნენ იქიდან.
არც ამას დასჯერებია ბეჯითი ძიძა. ახლა ბევრს სვავო დამადანაშაულა. ეგ როგორღა მეთქი, რომ გავიოცე, აი ასეო და ხელიდან ლუდის ნახევარ ლიტრიანი ბოთლი გამომგლიჯა.
სწორედ ამას ეძღვნება დღევანდელი პოსტიც: ეს საკრალური 171 მუხლი, რომელიც აქამდეც არსებობდა, მაგრამ გაურკვევლი მიზეზებისა და გამო ახლა შედის ძალაში. თურმე როდესაც ბაღში პივას ვსვავ ამით ადამიანის ღირსებისა და საზოგადოებრივი ზნეობის შეურაცხმყოფელი ვხდები. მოიცა და ვინ არ სვავს ლუდს, ან ბოლო–ბოლო ვის არ დაულევია, იქნება ეს პარკში თუ სხვა საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილას? და ბოლო–ბოლო ვერ გავიგე რომელი საზოგადოების შეურაცყოფაზეა საუბარი? ვის ვაყენებ შეურაცყოფას თუ ჩემთვის ვზივარ პარკში, ველოდები მეგობარს და ამ ლოდინის დროს ლუდს ვსვავ? არა მე არ ვამბობ იმას, რომ თითქოს და საზოგადოებრივ თავშეყრის ადგილებში გახეული მთვრალები უნდა დავბორგავდეთ და გამვლელებს ვაგინებდეთ, (ამაში ნუ დამდებთ ბრალს) მაგრამ ეს უკვე მარაზმია ! პარკი და სხვა ნებისმიერი მსგავსი საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილი არის საზოგადო და მემგონი არ მესაჭიროება ძიძა, რომელიც მოვა და მეტყვის წელში გასწორდი, არ მოიკუზო, ფეხები გაასწორე, ეს პივა არ დალიო.
ცნობისთვის ნახევარი ლიტრი ლუდი არავის ათრობს !!!
პროტესტი, რომელიც გამიჩნდა მე, გაუჩნდა ბევრ სხვასაც. გამოხმაურება მოჰყვა სოციალურ ქსელში, სადაც ადამიანებმა დააფიქსირეს საკუთარი აზრი და დაგმეს ეს, ჩემი აზრით , უაზრო სიახლე. თავისმხრივ „ფეისბუქზე“ გამოკითხვამაც ცხადჰყო უმრავლესობას ნამდვილად არ ეპიტნავება ბუნდოვანი და ბურუსით მოცული „171 მუხლი“. სულ მალე ამ პროტესტმა თავისი მცირე შედეგი მაინც გამოიღო და ჩვენ ვიხილეთ განცხადება სადაც ბატონი შოთა უტიაშვილი გვეუბნება, რომ ის თურმე ამ სიახლით დევნის „ბომჟებს“ და არა ნორმალურ მოქალაქეებს, ხოლო ის გავრცელებული ინფორმაცია, რომელის მიხედვითაც ქალაქ რუსთავში ახალგაზრდები დააჯარიმეს პარკში ალკოჰოლის დალევის გამო, იმით ახსნა, რომ სინამდვილეში ეს ახალგაზრები „ბომჟები“ ყოფილან, რომლებიც არღვევდნენ საზოგადოებრივ წესრიგს.
აქედან გამომდინარე გამიჩნდა კითხვა, სად გადის ზღვარი ბომჟსა და ნორმალურ მოქალაქეს შორის?! რომელი კანონი დამიცავს მე იმისგან, რომ ბაღში მჯდომს თავზე ესა თუ ის კანონმდებელი არ დამადგეს და ბომჟი არ მიწოდოს იმის გამო, რომ პივას ვსვავ?
აქ ვიღაც შემეკამათება და მეტყვის ბევრის დალევა არ შეიძლება ცოტა კი ბატონოო. კი მაგრამ ,ბატონებო ეს საიდანღა უნდა გააკონტროლოთ? მე თუ ხელში ერთი ბოთლი მიკავია, იქნებ და რამდენიმე წუთის წინ ოთხი ასეთი დავლიე?! ან კიდე პირიქით იქნებ და რომელიმე კანონმდებელს თვალში არ მოვუვიდე დამადგეს თავზე და ჯარიმის გამოწერა მომინდომოს. ახლა მტკიცება უნდა დავუწყო, რომ ეს მხოლოდ პირველია და მეტი არ მქონდა დალეული?
ან მაგალითად ვიღაც ბიძა რესტორანში კარგად რომ იქეიფებს, გზად სკვერში შესვენება რომ მოუნდეს?! თუ რესტორნიდან პირდაპირ სახლში უნდა გაცუნცულდეს და გზაში ილოცოს ვინმემ შარი არ მომდოს ნასვამი ხარ და საზოგადოებრივ წესრიგს არღვევო?
მოკლედ ჩვეულებრივი მომაბეზრებელი ძიძისგან თავის დაღწევა ადვილი ყოფილა, მაგრამ ზედმეტად ცნობის მოყვარე და „მორალისტისაგან“ შეუძლებელი.
ჩემი აზრით სახელმწიფო არა ძიძად, არამედ სრულიად სხვად უნდა გვევლინებოდეს. მან უნდა უზრუნველყოს უსაფრთხოება, დაიცვას საკუთარი მოქალაქეები, მაგრამ ძიძობა აშკარად ზედმეტია !
ახლა კი ვიტყვი ჩემს აზრს. ეს იყო მორიგი “გაურკვეველი გარკვეულობა”, როდესაც რაღაც გადაწყვეტილებას იღებ და თავადაც წარმოდგენა არ გაქვს რა შეიძლება მოჰყვეს მას. როდესაც ბატონი შოთა ამბობს ბომჟებს ვებრძვიო, ის ვერც ხვდება, რომ ამ “ბომჟებში“ ის მთელ თუ არა ნახევარზე მეტ საქართველოს მოქალაქეს მაინც გულისხმობს.
აქ შეგიძლიათ იხილოთ „მუხლი 171“ http://www.police.ge/index.php?m=199&newsid=9
და აქ უკვე ბატონი შოთას განცხადება http://www.interpressnews.ge/ge/samartali/172720-shotha-utiashvili-ludis-smisthvis-aravin-dagajarimebth.html
და თქვენ თუ ამ ორ განცხადებას შორის ვერ აღმოაჩენთ „გაურკვეველ გარკვეულობას“ მაშინ საერთოდ ავკრძალოთ ყველაფერი !!!
ერთი სიტყვით, თუ ეს მუხლი ძალაში შემოვიდა და ის უკვე ძალაშია, უჰ რამდენს დაგვაჯარიმებენ, მერე ნახეთ თქვენ შეშინებული სიარული, ნასვამი ვარ და ვინმემ შარი არ მომდოსო. . ბოლოს და ბოლოს თუ ბიუჯეტს ფული შემოაკლდა არ ჯობდა პირდაპირ ეთქვათ და იქნებ ბიუჯეტისთვის ფულიც აგვეგროვებინა, აბა ასე ჯარიმებს ხომ ჯობია?!
ახლა კი კითხვა, რომელიც მინდა სრულიად საქართველოს მოსახლეობას დავუსვა. .სხვა პრობლემა აღარ არსებობს? უკვე ყველაფერი მოვაგვარეთ?
გასაგებია, რომ ალკოჰოლის პრობლემა დღეს დღეობით აშკარაა, განსაკუთრებით ახალგაზრდებში და არასრულწლოვნებში, მაგრამ თუ ჩვენ გადავწყვიტეთ ვებრძოლოთ მას იქნებ და სხვა გზა აგვერჩია?
გააჩერეთ ნებისმიერი ახალგაზრდა, რომელიც ყოველ დღე ალკოჰოლის ზემოქმედებას განიცდის და კითხეთ მას თუ რატომ იქცევა ის ასე. . პასუხი იქნება ერთგვარი და შეიძლება ბანალურიც. .
–––აბა სხვა რა გავაკეთო?
მართლაც ამ ბუნდოვან და ბურუსით მოცულ აკრძალვებს იქნებ სჯობდეს შევქმნათ გარემო სადაც ახალგაზრდას დასაქმების საშუალება ექნება და აღარ იარსებებს კითხვა. .“აბა სხვა რა ვაკეთო“. . .

 

ძირგავარდნილები. .

სტატია ჟურნალ ,,დაგვეხმარე’’–დან. .
ერთ–ერთ სერიოზულ სუპერმარკეტში, რომლის შემოსავალი ამ ბოლო დროს საგრძნობლად გაიზარდა და დიდ კაპიტალსაც მოუყარა თავი, წამოიწყეს აქცია.
,,ჩვენ უფასოდ ვარიგებთ ძირგავარდნილ ცელოფნის პარკებს! დაფიქრდით, თქვენ მოგებული დარჩებით, არ მოგიწევთ რაიმეს ჩადება იმ მიზნით, რომ ის გაიხეს, ის თავიდანვე გახეულია!’’
მსურველთა რიგებში შეინიშნებოდნენ ცნობილი საზოგადო მოღვაწეები და ხალხისთვის საყვარელი პიროვნებები, ანუ მოკლედ, რომ ვთქვათ ,,ელიტა’’. ამან რა თქმა უნდა ტელევიზიის ყურადღებაც მიიპყრო, სენსაციის სადარაჯოზე მდგომმა ჟურნალისტებმა, სულ მალე ელიტას გვერდი დაუმშვენეს. მალევე გამოჩნდნენ სხვა სუპერმარკეტის წამომადგენლები, რომლებიც გულდასმით აპროტესტებდნენ მიმდინარე აქციას და მოითხოვდნენ მის შეწყვეტას. (მიზეზი ვერ გავარკვიეთ). მიმდინარე პროტესტს სხვადასხვა ოპოზიციური პარტიებიც შეუერთდნენ და აქციის ჩამტარებელ სუპერმარკეტის, მფარველობაში და ბაზარზე ამ უკანასკნელის მონოპოლიზებაში, ხელისუფლება დაადანაშაულეს. არც რელიგიურ ფუნდამენტალისტებს გამორჩათ ეს ღირსშესანიშნაობა, მათ საპროტესტო აქცია გამართეს და სუპერმარკეტის უფროსობა ერის გარყვნაში დაადანაშაულეს.
,,ამ სუპერმარკეტში ვერ შეხვდებით ვერცერთ საეკლესიო ნივთს, ისინი ხელოვნურად დევნიან უფალს და მის არს, ეს არის გარყვნილების ბუდე!’’
გაიძახოდა ერთ ერთი სულიერი ლიდერი, მაგრამ ჩვენი ყურადღება მიიქცია ყველაზე აქტიურმა, ძირგამოვარდნილი ცელოფნის პარკის მსურველმა, რომელიც ერთს არ დასჯერდა და ორს ერთად მოითხოვდა.
ამან ისედაც აღშფოთებული საზოგადოება უფრო აღაშფოთა და გაწევ–გამოწევაც გამოიწვია. ,,ჩვენ რითი ვართ ნაკლები?’’ გაჰყვიროდნენ უკანა რიგებიდან. აღშფოთებულ საზოგადოებას დამცველებიც აღმოუჩნდნენ. როგორც უკვე აღვნიშნეთ, მსურველებს შორის ხალხის აზროვნების განვითარების სადარაჯოზე მდგომი პირებიც შეინიშნებოდნენ. მათ შორის იყო რა თქმა უნდა ვახტანგ სამსირაშვილიც, ბრძენად წოდებული. ფართო მხრები, როხროხა ხმა, გამოზნექილი მუცელი, (ორსულის ფორმით) ერის უბედურებაზე ფიქრით დამანჭული და დანაოჭებული სახე ერთმანეთს შესანიშნავად ეხამებოდა და ბრწყინვალე პატრიოტის ხატს გვჩუქნიდა. ხალხის სიყვარულის ნიშნად ვახტანგმა შურით აღვსილი თვალები შეაცეცა ამბიციურ მსურველს და ამ მზერაში მთელი თავისი პატრიოტიზმი ჩააქსოვა.
,,როგორ მოახერხა მან ასეთი ინტერესის გამოწვევა, საიდან ამხელა ყურადღება, განა რაიმე ისეთი თქვა რაც სხვას არ მოაფიქრდებოდა?! არა ორი ძირგავარდნილი ცელოფანი ყველას სურს! თუმცა’’. . . და სოციალიზმის თანასწორობაში აღმოცენებულმა, ლიბერალმა პატრიოტმა დაიწყო ისეთი რამის ძიება რითაც ხალხის ყურადღების ცენტრში მყოფი პირის გაპამპულებას შესძლებდა და მის ადგილსაც თვითკმაყოფილი სახით დაიკავებდა.
,,ტუფლებს’’ ვერაფერი დაუწუნა, ისინი ამაყად წვეტაპრეხილნი მზის სინათლეზე თვალის მომჭრელად პრიალებდნენ და საერთოდაც მას ემჩნეოდა გემოვნება არ ღალატობდა. შავი ტყავის ქურთუკს, შავი თითებწაჭრილი ხელთათმანებიდან გამოყრილი დაკოჟრილი თითები და ჩამაფიქრებლად შავი ფრჩხილები ერთმანეთისთვის გემოვნებით შეეხამებინა, ხოლო ყველაფერს დიდი რეიბანების სათვალეები აგვირგვინედა. ბრძენს ეს ყველაფერი აუღებელ ციხე სიმაგრედ ეჩვენა. მას ნესტოები გაუფართოვდა, ეგონა ეს ესაა დამარცხების სუნი მეცაო და გამოტრიალებას აპირებდა, რომ მის გვერდზე მდგომმა კაცმა შესძახა:
,,კაცი არა ხარ შე ქალო, ყურის ძირში რო არ მოგვაწვა ეგ ნაგავი?!’’ და მენაგვეს დაპათოსებული მზერა აჯახა.
ახლა კი გახალისდა ბრძენი და იმედის თვალით განაგრძო თვალთვალი: სათვალთვალო ობიექტს გამოზნექილი მუცელი(ბრძენზე უფრო მეტად) ვაჟკაცობას და მჭერმეტყველებას უმოწმებდა, ამ ვებერთელა ქვევრში ხომ ერის უზომო ტკივილი ინახებოდა. თმაც უზადოდ ჰქონდა, წუნს ვერ დაუდებდით, ჟელეთი დამძიმებული საგულდაგულოდ გადავარცხნილი თმა თავს იწონებდა მის მოაზროვნე და ამბიციურ თავზე, ხოლო თვით ამ პიროვნების მეტყველ სახეზე აშკარად შეამჩნევდით, რომ ამ ცხოვრებაზე და ვინ იცის კიდევ რაზე ფიქრს ღრმა კვალი დაემჩნია. ამას მის ბადრიჯანა თავზე წარმოდგენილი დარბაისლურ დაქანებული შუბლი გაგრძნობინებდათ, რომელიც თეთრ თავიან, ჩირქიან ,,პრიშჩიკებს’’ დაეთოვლა. რამდენი ნააზრევი და შრომა იმალება ალბათ თითოეულ „პრიშჩიკის“ მიღმა გაიფიქრა მწარედ ბრძენმა და დამწუხრებული დარბაისელთა ჯგუფს გამოეყო, გადააბიჯა თანასწორობის იდეოლოგიას და თავადაც ორი მოითხოვა. ,,ახლა პროგრესის დროა!’’ გაიფიქრა მან.
ალბათ ორი ძირგავარდნილი ცელოფანი შეხვდებოდათ ჩვენს გმირებს. . .

 

-18

ნიშანი. .

ჩემი ცხოვრებაც თქვენსავით დაიწყო, მეც სექსის შემდეგ გავჩნდი და თქვენც. თუმცა ბევრი ჯერ კიდევ დავობს, ღმერთმა გაგვაჩინაო. სექსის შემდეგ, ცხრა თვეში მეც დავიბადე. თუ ჩემი ამ ქვეყნად მოვლენა ღმერთის ნება იყო, ექიმების ნება იყო ჩემი გადარჩენა. ღმერთის ნებას, ჩემ ბრმა ინტერესს, მამაჩემის დაჟინებას, მაინც ეცადათ ექიმებს ჩემი გამოძვრენა მიუხედავად დიდი რისკისა და ექიმების დაუდევრობას, დედაჩემის სიცოცხლე შეეწირა.
სულ მალე, მამას შევზიზღდი, ალბათ იმიტომ რომ ჩემში ყოველ დღე თავის უპატიებელ შეცდომას ხედავდა. თავის მხრივ, არც მე დავაყოვნე და მამა მეც შემზიზღდა. მამაჩემს დაკარგული სიყვარულის შემდეგ რაიმე ხომ უნდა შეჰყვარებოდა, მე ვეზიზღებოდი და მანაც სმას უმატა. ახლა დედა სასმელმა ჩაანაცვლა. თავიდან საყვარელივით ექცეოდა, კვირაში რამდენჯერმე თუ მიაკითხავდა, მაგრამ მალე საბოლოოდ შეიყვარა და ყველა და ყველაფერი ერთად დაიკიდა. როგორც ეს ორმოც წელს გადაცილებულ მამაკაცებს ემართებათ, როდესაც საყვარელს იჩენენ, მამამაც გაჭედა და სასმელზე მეტზე აღარაფერზე ფიქრობდა. ცოტა ხანში სასმელსაც უღალატა და ახლა ის წამალზე გაცვალა. მე ეს ამბავი უფრო მესიამოვნა, ვიდრე მეწყინა, სახლში სულ კაიფში ეგდო და აღარც ჩემი გინებისთვის ეცალა და მითუმეტეს ცემისთვის.
–––სად მიეთრევი?
–––არ გკიდია?
–––ჰო მკიდია. . . წაეთრიე!
დაიღრიალა მამაჩემმა, უფრო სწორად სცადა ეღრიალა და კაიფით გათანგულმა, საფერფლე მესროლა. მესროლა რა, როგორც აიღო ისევე დააგდო, საფერფლე მხოლოდ სამი ოთხი სანტიმეტრით თუ დაწინაურდა. მე კარები გავიჯახუნე და გარეთ გავვარდი. ძმაკაცს დავურეკე, ამ ნაბიჭვარს ტელეფონი აგერ უკვე მეორე დღეა გამორთული აქვს. ვიცი ვის გამოც, ჩემს გამო! თავანი გვაქვს, ეს ახვარი კი მემგონი მოტყდა. მაგას მოტეხვის ტრაკი მაინც აქვს, მე კიდე აბა სად ჩემ ფეხებში დავიმალები, არადა იქით კვირას სამი ათასი უნდა დავითრიო. ეს უკვე მარტო მე, აბა ის სად ნაწყლშია არ ვიცი, არადა ვისთანაც თავანი გვაქვს, იმათ სულ კიდიათ ვინ მიუტანს, არ მივუტან და დამენძრა. მისასვლელიც აღარსად მაქვს, ყველას ვალი მაქვს. ისინი ჯერჯერობით არ დამსდევენ, მაგრამ მალე ალბათ ესენიც დამიწყებენ. ერთი სიტყვით, მაგარ შარში ვარ და მარტო ღმერთმა იცის წინ რა მელის, შეიძლება არც მაგან იცის, უკვე დიდი ხანია მაგასაც ვკიდივარ. ანდა რა მისახედი მე ვარ, დიდი მორწმუნე არც არასდროს ვყოფილვარ და არც ეკლესიაში დავდივარ. ღმერთს თავისი მორწმუნეები ჰყავს მისახედი, ის მილიონიანი ბრბო, მილიარდიანი თუ არა, ღმერთმა იცის რამდენი მორწმუნეა ამ ქვეყანაზე, მაგათ რა დაითვლის. ჰოდა ჯერ იმათთვის არ მიუხედავს და ჩემთვის სად სცალია, იქნებ ოდესმე მოიცალოს კიდეც, ვინ იცის, ალბათ ისევ მაგან.
ჩაბნელებულ და მოწყენილ ქუჩას, მე უფრო მოწყენილი სახით მივუყვები და სიგარეტს ხარბად ვეწევი. თავში სულ თავანი მიტრიალებს და არ ვიცი რა მოვუხერხო. ჯიბეში ერთი გაფხეკილი ათ ლარიანი მიგდია. საფულეს საგულდაგულოდ ვჩხრეკ და ამ ათ ლარიანი ქაღალდის მეტს ვერაფერს ვპოულობ. ქაღალდზე ვიღაც წვერ გაუპარსავი ბიძა ხატია და მრავლის მეტყველად იცქირება. ესეც კი არ მიყურებს, ესეც სახეს მარიდებს და სადღაც ტრაკში იყურება. უეცრად ქუჩის მეორე ბოლოდან ხმაური მომესმა, ხმაზე ვიცანი ჩემი უბნელები იყვნენ. სწოპა და თემო, მაგარი სირები. ესენი ჩემზე უარესი ბომჟები არიან, მოვლენ ახლა და სიგარეტს მთხოვენ. სიგარეტის კოლოფი შარვლის ჯიბიდან ქურთუკში გადავმალე, ამათ რომ არ შეამჩნიონ და ასე შევეგებე. რაღაც ზედაპირულ სიტყვებს, ცნობილი გამონათქვამიც მოჰყვა. ,,სიგარეტი ხო არ გაქვს?’’ ,,არა’’ ვუპასუხე და ახლა ახალ სირობაზე ჩამოვარდა საუბარი. ბოლოს ვთხოვე იქით კვირისთვის ფული ეჩალიჩათ და ვუთხარი, რომ თავანი მაქვს. ,,თუ ვერ დავითრიე დამენძრა და ეგ არის’’ გავუმხილე საიდუმლო და უაზროდ გავიღიმე. ეს სირებიც მიღიმიან და რაღაცას მპირდებიან. ,,ვნახოთ, ვიჩალიჩებთ რამეს’’ ჩემ ფეხებს იჩალიჩებენ, ერთი ამათი დედაც მოვტყან. . . ეს ნაბიჭვრები ხვალ შეიძლება მე დამიხვდნენ სადმე მიგდებულ ქუჩაში და აქეთ წამართვან ყველაფერი. ერთი სიტყვით, მიხვდნენ ჩვენნაირს გადავაწყდითო და მელევე დაახვიეს.
ჩემ წვერებიან ბიძას ვუყურებ და ვფიქრობ რა ვქნა, რაში დავხარჯო ეს ქაღალდის ნაგლეჯი. ამ ფიქრში თავი კინო თეატრთან ამოვყავი. ვიტრინები სავსეა ათასი რეკლამით. ვიღაცას სამი წლის წინანდელი ფლაერის ჩამოხსნა დაზარებია და ასე მისის და მისტერ სმიტები მომჩერებიან, ეს ნამდვილი მისტერ და მისის სირები! სამი წლის წინ ვიყავი ამ ფილმზე და პირველად გოგოს სწორედ იქ ვეზასავე, მერე სახლში წავედი და დასიებული ყვერების ზელვა დავიწყე.
ათი წუთი ვიტრინებს გარშემო ვუვლიდი და ბოლოს კინოში შევედი. გარეთ საშინლად ციოდა და შენობაში სითბო მესიამოვნა. სულ მალე ჩემი ყურადღება ერთმა წარწერამ მიიპყრო +18. ბილეთი ათი ლარი ღირდა და ჩემი წვერებიანი ბიძაც ადვილად დავთმე. ბილეთს, რომ ვყიდულობდი ერთი დაშტერებული გოგო, რომელსაც ბილეთის გაყიდვა ევალებოდა და სხვა არაფერი, ჩემი ასაკით დაინტერესდა.
–––ეს არ არის საბავშვო ფილმია, რამდენი წლის ხარ?
–––თვრამეტის.
ვუპასუხე და გუნებაში ერთი მაგარი შევაგინე. ,,არა საბავშვო ფილმი’’ ეს რაღა ჯანდაბაა? ვიღაცა ვიღაცას თუ ხმარობს არა საბავშვოა და ვიღაც გამოსირებული ნიფხვის ამარა, რომ დარბის და ათასობით ადამიანს ჟუჟავს ეგ საბავშვოა?! გავარტყი რემბოს და მის ბავშვობას. და საერთოდ, თვრამეტს უკან ჯვარს რომ უწერენ ვითომდა რა?! ჩემზე რომ იყოს ამ ფილმს კი არა და საერთოდ მთელ სამყაროს ერთ დიდ მინუსს დავუწერდი. . მინუს თვრამეტს !!!
ერთი სიტყვით, კიდევ კარგა ხანს მათვალიერა და ბოლოს პირადობა რომ ვანახე დამიჯერა. ღამის სეანსი რამდენიმე წუთში იწყებოდა და მალე დარბაზში ამოვყავით თავი. მე, ვიღაც ორმა ბიძამ და კიდევ ერთმა წყვილმა. წყვილი მალევე უკან მოთავსდა და ზასაობა გააჩაღა. ბიძებიც, შეყვარებულებივით, ერთმანეთის გვერდიგვერდ დასხდნენ, ჩემს წინა რიგში.
ფილმი ორგიით და დიდ ტრაკა ნაშებით გამოირჩეოდა. ეს ჩემთვის, მაგრამ წინ მსხდომ ბიძებს, როგორც აღმოჩნდა, სულ სხვა აინტერესებდათ. ერთმა მეორეს ნელი მოძრაობით შარვალში შეუცურა ხელი და რამდენიმე წუთი ასე განაბული იქექებოდა შიგ. ახლა მეორემ იწყო ხელის ფათური, მანაც მალე მიაგნო სანუკვარ განძს და ესეც გაინაბა. ისე ბეჯითად, მონოტონურად მოძრაობდა მათი ხელები და ისე ჰარმონიულად ირხეოდა მათი მხრები, რომ აღმაგზნეს კიდევაც. ერექციაც კი განვიცადე. ფილმი ნახევრამდეც არ იყო მისული, დარბაზი დავტოვე და გარეთ გავედი, ალბათ შემშურდა და იმიტომ. შემშურდა პიდარასტების, მერე და რა?! თუ რამე გსიამოვნებს, რა მნიშვნელობა აქვს კაცი იქნება ის, ქალი თუ ტირანოზავრი, ან გინდაც კენტავრი! ჩემს უკან მსხდომ წყვილს, დარწმუნებული ვარ, იმის ნახევარიც არ სიამოვნებდა ერთმანეთთან ზასავი ისე, როგორც ამ ბიძებს ერთმანეთის კამპანია.
ისევ ხეტიალს შევუდექი, ამჯერად წვერებიანი ბიძის გარეშე. ახლა საბოლოოდ მივხვდი, რომ ოთხ დღეში სამი ათასის დამთრევი არ ვიყავი. მომკლავენ? მომკლან და თუ უნდათ მომტყნან! ის ბიძები თავს ალბათ დიდი სიამოვნებით მოატყვნევინებდნენ ჩემს მევალეებს და ნასიამოვნებიც დარჩებოდნენ, ხოდა მე ვინ ვარ რომ ასეთი? ერთ მოტყვნას აიტან კაცი. . . მითუმეტეს, ცხოვრება ისედაც ყოველ დღე გხმარობს. სადაც ცხოვრება, იქაც გასიებულ გელასაც ვახმარინებ ერთხელ თავს! მაგრამ მე? მეც ხომ უნდა ვიხმარო ვინმე, სანამ საბოლოოდ მიხმარენ? სწორედ აქ მივუხვდი ცხოვრებას, ეს ცხოვრება არის მარათონი, მარათონი ჟიმაობაში. ყველა ყველას ტყნავს და ამიტომ რაც შეიძლება მეტი უნდა მოტყნა. ახლა ამ ფიქრმა გამიტაცა და პასუხიც მალევე ვიპოვნე, უფრო სწორად, თავად მომაგნო და უეცრად თავზე დამადგა.
–––სიგარეტი ხომ არ გაქვს?
მე მექანიკურად, ამ კითხვაზე პასუხზე მიჩვეულმა, თავი უარის ნიშნად გავაქნიე, მაგრამ მალევე გონს მოვეგე. თავზე მაგარი ნაშა მედგა. ქუსლებზე მდგომი, ასე ნახევარი თავით ჩემზე მაღალი იქნებოდა, გამხდარ და სექსუალურ ფეხებს, კიდევ უფრო აღმგზნები მოკლე კაბა სულ ოდნავ ფარავდა. გრძელი ქერა თმა შუა საუკუნეების ქალწულის ელფერს აძლევდა და წითელ ქურთუკს სექსუალურად ეფინებოდა. ქურთუკი კი ტანს ისე მაგრად შემოტმასნოდა, რომ ძუძუს თავებიც უჩანდა. ეს შუა საუკუნეების ქალწული, თანამედროვე ზმანში, ასაკით ასე ოცი, ოცდაერთის იქნებოდა. მართალია სახე ზედმეტი მაკიაჟით უშნოდ მოეთხუპნა, მაგრამ მე მაინც მაგრად დამევასა. მალევე ამიდგა და სექსი ძალიან მომინდა. . .
ამ გოგომ ჩემი ერთადერთი სიყვარული, ერთადერთი ნაშა და ერთადერთი მეგობარი გოგონა გამახსენა. სალი. . . ჩემი პირველი ქალი და ამ დრომდე უკანასკნელი. . . მიყვარდა, უფრო სწორად ვეუბნებოდი, რომ მიყვარდა, ისე ღმერთმა იცის, მე ნაღდად არ ვიცი. სექსიც პირველად თექვსმეტი წლის ასაკში გვქონდა, მამაჩემის მანქანაში. უკანა სავარძელი სულ მთლად სისხლით შევღებეთ, ჩემთვისაც პირველი იყო და მისთვისაც. მახსოვს მაშინდელი გრძნობა, ენით აღუწერელი და თვალით აღუქმელი. მე თავი სამყაროს მბრძანებელი მეგონა, მეგონა რა, მაგ დროს ვიყავი კიდევაც. მას შემდეგ კომპლექსები საბოლოოდ მოგვეხსნა და სულ ერთად ვიყავით და ასე ხელ–ხელ ჩაკიდებულები დავეხეტებოდით აქეთ იქით.
ერთ დღესაც ადგა და გათხოვდა, გათხოვდა ისე, რომ არც არაფერი უთქვამს. მახსოვს დილით სახლთან გავუარე, ეზოდან დავუძახე. დედამისმა გადმომხედა და პირდაპირ მომახალა, სალი გუშინ ღამე გაიპარაო. თავიდან ვერ მივხვდი რას ბოდავდა, მისახვედრად კიდევ ერთი წელი დამჭირდა. შეიძლება ჩემთან სექსი უსწორდებოდა, მაგრამ ცხოვრება ნაღდად არ გაუსწორდებოდა, უფრო სწორად დედამისს არ გაუსწორდებოდა სალის ჩემთან რომ ეცხოვრა, ხოდა კი არ გაიპარა, იმ დედა მოტყნულმა ქალმა გააპარა, გააპარა კი არა და გააგდო. ამ ამბის შემდეგ სახლში გაგიჟებული გავვარდი, დანას დავტაცე ხელი და ქუჩაში ჭკუიდან შეშლილივით ვიწყე ხეტიალი, თითქოს ნინის და მის ახალ ქმარს ქუჩაში წავაწყდებოდი, თუმცა მალე მივაგენი კიდევაც, აღმოჩნდა ვიღაც მამიკოს ბიჭზე გათხოვილიყო. თესლი ბაითი და თესლი მანქანა ჰქონდა იმ დედა მოტყნულს და ამით როგორც ჩანს სალის დედაც დაასველა. მთელი დღე სახლთან ვუსატკავებდი, მინდოდა დამებრიდა, მაგრამ ბოლო წამს არც მაგის ტრაკი აღმომაჩნდა, ხოდა ჩავისვარე.

გოგო უკმაყოფილო სახით მომჩერებოდა, ბოლოს როგორც ჩანს ვიღაც გონება ჩამორჩენილი ვეგონე და გატრიალება დააპირა, მხოლოდ ახლა მივხვდი ამის ხელიდან გაშვება არ შეიძლებოდა. უკვე ერთი წელია სექსი აღარ მქონია, ბოლოს სალისთან მქონდა, წინა ღამეს სანამ გაიპარებოდა. მის მერე ანანიზმს შევეჩვიე და აგერ უკვე ერთი წელია როგორც წამალზე ისე ვზივარ. ისე სასაცილოა და მამაჩემი წამალზე რომ შეჯდა, მე ნძრევაზე შევჯექი.
–––კი მაქვს. –ვუპასუხე და ჯიბიდან სიგარეტი ამოვაცურე.
–––მადლობ. –მიპასუხა და წასვლა დააპირა
–––მისმინე, დავლიოთ არ გინდა? –შევთავაზე და ახლა გამახსენდა, რომ წვერებიანი ბიძა სულ ცოტა ხნის წინ კინოში დავტოვე.
–––არა, არ მინდა. . . მეჩქარება. –სწრაფად მიპასუხა და ზურგი შემაქცია.
–––არც მოსაწევი გინდა? –არ მოვეშვი
–––რა მოსაწევი? –ინტერესი შევატყვე, მაგრამ არც იმდენად, რომ ამ შუაღამისას, შუა პარკში მოეცა.
–––კარგი მოსაწევი მაქვს, გინდა? –და მეტი დამაჯერებლობისთვის ხელი ჯიბისკენ წავიღე.
–––არა, მადლობა, არ მინდა, მეჩქარება. . .
ღვთის საჩუქარი ხელიდან მისხლტებოდა, ნუ ღვთის თუ არა ეშმაკის უეჭველი! აბა ამ შუა ღამისას, ამ მიგდებულ პარკში საიდან გამეჩითა?! თან მოდის და მეკითხება, სიგარეტი ხომ არ გაქვსო. სიგარეტი არა, მაგრამ სხვა რამე ხომ მაქვს და ამ სხვა რამეს კიდე სხვა უნდა.
–––რატომ? არ ეწევი? –ფეხზე წამოვდექი, მივუახლოვდი. ირგვლივ კაცი შვილის ჭაჭანება არ იყო, მხოლოდ ერთი ენა გადმოგდებული ძაღლი მოგვჩერებოდა, თითქოს რაღაცას ელოდა, მაგრამ ეს მოწმედ არ გამოდგებოდა.
–––ახლა მეჩქარება, ხომ გითხარი!
უეცრად ზომბივით ვეცი, აი ფილმებში, დასაყლევებელ ჰოლივუდურ ფილმებში როგორც ხდება, სახე მოთხუპნული მსახიობები უშნოდ, რომ დარბიან და ისედაც დაჯღანულ სახეებს უფრო, რომ მანჭავენ. ბალახებში დავაგდე, ზედ მძიმედ დავაწექი. გოგომ ყვირილი დააპირა, მაგრამ მარცხენა ხელი მალევე პირში ჩავთხარე, მარჯვენა კი ფეხებს შუა შევუცურე. კიდევ გაიბრძოლა, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, ერთი კი ისეთი მიკბინა სიმწრისგან შევყვირე, ახლა ამან უფრო აღმაგზნო. ქურთუკი შემოვაფხრიწე, მაისურიც მივაყოლე და ხალიან ძუძუს თავზე ისეთი ვუკბინე, ლამის ძუძუს თავი დავახიე. ხელი კვლავ პირზე ავაფარე, მეორეში კი უკვე შემოფხრეწილი ტრუსი მეკავა. ორი თითი შიგ მუტელში ვატაკე და რა ძალი და ღონეც მქონდა ღრმად შევუყავი. ვგრძნობდი როგორ უმწეოდ იბრძოდა და ეს უფრო და უფრო მაგიჟებდა, სახეზე ძარღვები დამებერა, ძუძებს ვკბენდი და ვგრძნობდი გულის საშინელ ცემას, ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს საკუთარ თავს ვაუპატიურებდი. ხელს სახეზე ისე მაგრად ვაფარებდი, სულ ცოტაც და გაიგუდებოდა. მალე შარვალიც გავიძრე და თითების ნაცვლად ახლა ყლე შევუდე. მეგონა ყველაფერი ისე მოხდებოდა, როგორც ეს ფილმებშია, აი მონიკა ბელუჩის ნახევარი საათი რომ ხმარობენ სადღაც სოროში, მაგრამ ნურას უკაცრავად, აზრზე ვერ მოვედი უკვე გათავებული მქონდა, ერთი კია, თესლი მუტელში ჩვენი ღირშესანიშნავი შადრევანივით შევასხი. ამ დროს ცალი ხელი როგორც იქნა გაინთავისუფლა და სახე ისეთი ძალით ჩამომჩხაპნა, ლამის თვალი გამომთხარა. ამან კიდე უფრო აღმაგზნო, გაოფლილ და ნაკვერჩხალივით გავარვარებულ ყელში ვამპირივით ვეცი და ისეთი ვუკბინე, რომ გავუშვი პირში სისხლთან ერთად ხორცის ნაგლეჯიც მქონდა.
ახლა მე ნამდვილი ჰოლივუდის ვარსკვლავი ვიყავი, ერთდროულად ზომბიც და მოძალადეც, მაგრამ მემგონი ეგ ორივე ერთია, ან რა მნიშვნელობა აქვს! გოგომ ერთი საწყლად გაიბრძოლა და გონება დაკარგა. ცოტა ხანში გონებას მეც დავკარგავდი, რომ არა ძაღლის საზარელი ყეფა და ქუჩის მეორე ბოლოდან უცნაური ხმაური, ხმაური უფრო და უფრო ახლოვდებოდა, პირდაპირ ჩემკენ მოდიოდა. თავბრუ საშინლად მეხვეოდა, უცნაურ სისუსტეს ვგრძნობდი, თითქოს ეს ესაა ვიღაცამ სასტიკად გამაუპატიურა, მინდოდა წამოვწოლილიყავი და იქვე დამეძინა, ბოლოს ძალა მოვიკრიბე, ფეხზე წამოვხტი, შარვალი ჩავიცვი და შეშლილივით გავიქეცი. ახლაც არ ვიცი რამდენი ხანი გავრბოდი ასე შეუსვენებლივ. ბოლოს თავი ვერის ბაღში ამოვყავი და ბუჩქებში დავიმალე. რამდენიმე წუთი ასე გასუსული ვიჯექი და ძლივს ვსუნთქავდი.

გონს რომ მოვეგე, თავს მშვენივრად ვგრძნობდი, არანაირი სინანული, მივხვდი ეს აქამდეც უნდა გამეკეთებინა. საათს დავხედე, შუა ღამე იყო, სადღაც პირველი ორი საათი. ირგვლივ ადამიანის ჭაჭანება არ იყო, თქვენ წარმოიდგინეთ, პატრულიც კი არ იყო თავის საყვარელ კვადრატზე. თითქოს ყველას ერთხმად პირი შეეკრა და ჩემი საქციელით დარცხვენილებს ქუჩაში თავის გამოყოფაც კი ერიდებოდათ. თუმცა ერთი თავხედი მაინც შევნიშნე, როგორც ჩანს სუყველაფერი ცალ ფეხზე ეკიდა და ბაღში უდარდელად სეირნობდა. ესეც უცნაურად მეჩვენა. მდიდრულად ჩაცმული მამაკაცი, ეგრე ორმოცი წლის, შარვალ–კოსტუმში გახვეული, ჩემოდნით ხელში, უცნაურია აბა არა?! ესეც საჩუქარს მივაწერე, ამოუცნობი ძალის საჩუქარს, ან ღმერთის ან ეშმაკის! ჯერ იყო და ქალი მომართვა ლანგრით, ამ ამოუცნობმა და იდუმალმა ძალამ, ახლა კიდევ ეს კაცი ჩემოდნით, უეჭველი ჩემთვის განკუთვნილი სამი ათასი ედო შიგ. მამაკაცი ასე ერთი თავით ჩემზე მაღალი იქნებოდა და ნავარჯიშებსაც ჰგავდა, ერთი ფაქტია ასე შიშველი ხელით ვერ მოვერეოდი, მაგრამ ჰოი საოცრებავ, სულ ახლა გამახსენდა, რომ ჯიბეში დანა მიდევს. მართალია ბებერი, აწ უკვე წელში მოღუნული, მაგრამ ჯერ კიდევ ბასრი.
კაცი იქვე სკამზე ჩამოჯდა, ჯიბიდან სიგარეტი ამოაძვრინა და გააბოლა. ,,ვიღაცას ელოდება!’’ გავიფიქრე და მივხვდი, რომ უნდა მეჩქარა. ახლა საბოლოოდ დავრწმუნდი, ჩემოდანში ფული ედო, ალბათ რაღაცა არაკანონიერს, ან გინდაც კრიმინალს, რავიცი ამას რას ეძახიან, ჩადიოდა და ასეთ ადგილას, თანაც ამ დროს ამიტომ მოვიდა. უცბად ერთი გამონათქვამი გამახსენდა, სუყველას გამუდმებით პირზე რომ აკერია. ,,კაცი ღმერთს დახმარებას სთხოვდა, მან კიდე გაანძრიე ხელი და გეშველებაო’’ ჰოდა მეც უნდა გამენძრია, მაგრამ როგორ? მიპარვით ვერ მივეპარებოდი, ირგვლივ სამარისბული სიჩუმე იდგა და ფეხის ხმას უეჭველი გაიგებდა. რომელი ჰიტ მენი კიდე მე ვარ?! დანა მარჯვენა ხელში გადავიტანე, ხელი ჯიბეში ჩავიდე და ასე ბუჩქებიდან გამოვძვერი. მივუახლოვდი, საშინლად ბნელოდა და სახეზე კარგად ვერ ვხედავდი.
–––გამარჯობა, სიგარეტი ხომ არ გაქვთ? –ვკითხე და გუნებაში გადავიხარხარე, ახლა ამ კითხვას. . . კითხვას, რომელსაც ასე ვერ ვიტან, თავად ვსვამდი და ამ უკანასკნელს ამოფარებული, ღმერთმა იცის რის ჩადენას ვაპირებდი.

დაბნეულობა შევატყვე, ხელი ჯიბისკენ წაიღო და იქ ფათურს მოჰყვა. ახლა ჩემი დრო მოვიდა, სანამ არ მიყურებდა მანამდე უნდა მემოქმედა. ჯიბიდან დანა ამოვიღე, თვალები უნებურად დავხუჭე და რა ძალა და ღონეც მქონდა მოვუქნიე. კაცმა მექანიკურად ხელის დახვედრება მოასწრო და დანა ხელის გულში გავუყარე. დანის პირმა ხელის გული ნახევრად გაჭრა და შეიძლება ითქვას შიგ ჩაერჭო. კაცი ძირს დავარდა და საზარელი ხმის გამოცემას შეუდგა. რამდენიმე წამი ხორციდან დანის გამოგლეჯას მოვუნდი, ის კი ძირს იყო გართხმული და უაზროდ ფართხალებდა. ბოლოს გამოვაძრე და ახლა მუცელში დავარტყი, ამჯერად თვალი უკვე გახელილი მქონდა და ნათლად ვხედავდი, თუ სად და როგორ ვარტყამდი. დანის დარტყმა და ხმის ჩაწყვეტა ერთი იყო, ხმა ისე გაუწყდა თითქოს მაგნიტაფონი ყოფილიყოს და უცბად გადამწვარიყო, ახლა ჩიფჩიფი მორთო, რაღაცას ბოდავდა და უაზროდ კრუტუნებდა. დანა კვლავ დიდი სირთულით ამოვაძრე, დანას სისხლი აეკიდა და მუცლიდან, როგორც ველური მდინარე მთიდან, ისე გადმოეშვა. კაცი კვდებოდა, ჩემოდანიც გავარდნოდა ხელიდან და იქვე ჩემს ფეხებთან ეგდო, მაგრამ ახლა ის აღარც მახსოვდა. დანა კიდევ რამდენჯერმე დავარტყი, არ მახსოვს რამდენჯერ, მაგრამ ბევრჯერ. ვურტყამდი და ვურტყამდი, ახლა ამ მკვდარ სხეულში მთელ სამყაროს ვხედავდი, მამაჩემს, სალის, სალის ქმარს, სალის დედას, ჩემს ,,ვითომ’’ ძმაკაცებს, ჩემ მოვალეებს, მთელ უბანს, ნაშას რომელიც ცოტა ხნის წინ გავაუპატიურე, ზღვას, მთებს, ღრუბლებს, ცას, ვარსკვლავებს, მუტელს. . . ერთი სიტყვით, ყველაფერს რისთვისაც კი ოდესმე მომიკრავს თვალი. ეს ყველაფერი მსიამოვნებდა, თავისებურ ორგაზმსაც განვიცდიდი, იმაზე სასიამოვნოს, როდესაც სალიში ვათავებდი და კიდევ უფრო სასიამოვნოს, როდესაც სულ ცოტა ხნის წინ გოგოს ვაუპატიურებდი. მე ახლა მთელ სამყაროს ვხმარობდი. ჩემი დანა, ჩემი პენისი იყო, ხოლო ამ კაცის გვამი, მთელი სამყაროს საშო. მოვიკალი რა ჟინი და მთელს სამყაროს შიგ საშოში გავუთავე, ჩემოდანს ვეცი, დიდხანს ვიწვალე, ხელი სულ სისხლში მქონდა და ვერ ვხსნიდი. დიდი წვალების შემდეგ გავხსენი და ჰოი საოცრებავ შიგ საბუთების და უაზრო ფურცლების მეტს ვერაფერს წავაწყდი. ,,შეუძლებელია!’’ შევძახე მთელი ხმით, თურმე ეს იდუმალი ძალა, რომელიც მთელი ამდენი ხნის განმავლობაში მეხმარებოდა სინამდვილეში ეშმაკი ყოფილა, ეშმაკი და არა ღმერთი. . . აბა ასე ღმერთი ხომ არ გამეღადავებოდა?!
გვამი გადავაბრუნე, შარვლის ჯიბიდან საფულე ამოვაცალე, და იქ უფრო დიდ საოცრებას წავაწყდი, ბევრად უფრო დიდს, ვიდრე მოსე, როდესაც ღმერთი გამოეცხადა. საფულეში ერთადერთი რაც იდო ეს იყო ათ ლარიანი, ისევ ის წვერებიანი ბიძა და ახლაც სხვაგან იყურებოდა. გვამს მისჩერებოდა და ზედაც არ მიყურებდა. აი ჩემი საფასურიც, რაც დავიმსახურე ისევ ის მივიღე, წვერებიანი ბიძა! რომლის ფასი კინოს ბილეთისას არ აღემატება! ბიძა მაინც მალევე ჯიბეში ჩავაცურე და უაზროდ გავიქეცი, თან გზადაგზა ეშმაკს სულ დედას ვაგინებდი, ეგ ნაბიჭვარი წარმოგიდგენიათ, როგორ გამეღადავა?! მაგრამ არა უშავს სად გამექცევა ჯოჯოხეთში ხომ შევხვდები და დედას მოვუტყნავ!
რამდენიმე წუთი ისევ ასე გიჟივით მივრბოდი და ეშმაკს ვაგინებდი. მახსოვს, რაღაცას ფეხი წამოვდე და ახლა ფეხიც ვიღრძე. . . სადღაც შადრევანსაც წავაწყდი, ჩვენი ქალაქის მორიგ ღირს– შესანიშნავობას. სისხლი დიდი სირთულით მოვიშორე, უპატრონო ბავშვივით რომ მეწებებოდა და განშორება არ უნდოდა, მაგრამ მე, როგორც დესპოტმა მამამ, ისე მოვექეცი და ახლა ტანსაცმლის წმენდას შევუდექი.
კოჭლობით სიარული აღარ შემეძლო, ცოტაც და წავიქცეოდი, ბედად ტაქსი შევნიშნე. კუსავით მოღოღავდა, თითქოს მე მელოდებოდა, როგორც ჩანს მძღოლმა შემნიშნა და განგებ შეანელა იქნებ და ხელი დამიქნიოსო. მეც დავუქნიე.
დანჯღრეული, ყრონტი ბებერივით დაკუჭული ,,ნოლ შესტი’’. აყროლებული სიდენია, (ალბათ რამდენ აქოთებულ ლეშს დაათრევს ყოველ დღე, რამდენ სუნაინ ტრაკს მასპინძლობს ეს სუნში დამბალი ნაჭერი) მინები უკლებლივ ყველა გაბზარული, როგორც ტაქსისტის, ოდესღაც ადამიანური სურვილები და ოცნებები. ერთი სიტყვით, მოსიარულე ჯოჯოხეთი. სწორს ამბობდა ის ხალხი თურმე და მე რა მინდოდა, მანქანა ეშმაკისააო, ხომ გაიძახოდნენ?! დიახაც ეშმაკისაა და ასეთი ავტომობილით პირდაპირ ჯოჯოხეთში უნდა გაემგზავრო!
,,ესეც კიდევ ერთი ნიშანი!’’ ეშმაკი კიდევ მეკაიფება. . .
ყველა გზა იქ მიდის. . .
მძღოლს გვერდით ვუზივარ. სიგარეტს ვეწევი. კითხვაზე თუ სად მივდივართ, მინდოდა მეპასუხა ჯოჯოხეთში–მეთქი, მაგრამ თავი შევიკავე, ასე ხომ დავაფრთხობდი. . . ,,დიღომში’’ ვესროლე და უაზროდ ვიწყე თვალების ცეცება.
მივდივართ, თანაც დიღომში. რა ჩემი ფეხები მინდა დიღომში?! მაგრამ მე ხომ ვიცი სადაც მივდივარ, არა, ახლა საბოლოოდ გადავწყვიტე, ყველა გზა მაინც იქ მიდის. . . მძღოლი სავარძელში, უსაფრთხოების ღვედებითაა დაბმული, თან ენას არ აჩერებს. ესაო. . . ისაო. . . ასე მოხდაო, ისე მოხდაო. . . რაღაცეებს მიყვება და წარამარა გადმომხედავს, მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუკრავ. ღვედი წინ სუფრასავით მაქვს გაშლილი, არ იკვრებოდა და ამ უბედურმა, პატრულმა, რომ არ შეამჩნიოს ასე ხელით გეჭიროსო, მეც მიჭირავს. . . ჰოი საოცრებავ!
–––რამდენი წლის ხარ? –მეკითხება. –––შენხელა ბიჭი მყავს. –თან მიღიმის. არ იცის რამხელა ვარ.
მარცხენა ხელით ღვედი მიჭირავს და მუცელზე ქამარივით ვიჭერ, მეორე ხელი ჯიბეში მაქვს, იქ კი სისხლიანი დანა. დანა განგებ არ გავწმინდე, სისხლი უხდება.
დიღმის ტრასაზე ვართ, სიჩქარეს ვუყურებ, ასე ასით მივქრივართ, ,,ნოლ შესტით’’ მივფრინავთ! გშინოდეს მსოფლიო, მოსკოვს არ სძინავს! მოძრაობა არა ჩემი ფეხები, აგერ უკვე ათი წუთია ერთი მანქანაც არ შეგვხვედრია.
–––დიღომში ვართ, შენ სად გინდა?
მიყურებს, მგონი ხვდება, მაგრამ არა, ეს რისი მიმხვედრია, რა იცის სად მიმყავს. სიტყვებს ვეძებ, არ ვიცი რა მოვიგონო, თან ფეხი საშინლად მტკივა.
–––მეოთხე მასივში –ეს სიტყვები თავისით მახსენდება. სალი სწორედ აქ გათხოვდა, ახლაც იქ ცხოვრობს. აი, კიდევ ერთი ნიშანი. სულ ცოტაც და სალის სახლთან ამოვყოფ თავს. იქნებ ეს შემთხვევაც გამოვიყენო. . . მაგრამ არა, მეყო რაც მატყუა, ვიცი ახლაც ეშმაკი მიჩალიჩებს, ეს ნაბიჭვარი!
მძღოლი რულს უდარდელად ატრიალებს, თავის გასამრჯელოს ელის, წვერებიან ბიძას. ნელი მოძრაობით დანას ჯიბიდან ვაპარებ, სულ ცოტაც და ორივე ამ ჯოჯოხეთის მანქანით, პირდაპირ ჯოჯოხეთში გავემგზავრებით. . . მოვდივარ მიფრთხილდი. . .
დანას პირდაპირ ყელში ვარტყამ, ყელი დამპალი ვაშლივით იხლიჩება და სისხლი, როგორც კაშხალი ისე ასხამს. სისხლი სახეზე მესხმება, როგორც მაშინ წმინდა წყალი, ზიარებას რომ ვიღებდი, ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში. მძღოლი თავს მოწყვეტით რულზე ანარცხებს, ფეხი გაზის პედალს ეწებება და აი სადღაც ვიჩეხებით, პირდაპირ ჯოჯოხეთში. . . მანქანა ჰაერში რამდენჯერმე შეითამაშებს და ჰიპ ჰოპის მოცეკვავესავით უცნაურ ილეთებს ასრულებს. ბერა.
ახლა ვხვდები მამას რატომაც ვეზიზღებოდი, ის აღარ მეზიზღება, პირიქით მეცოდება კიდევაც. აქამდე როგორ ვერ მივხვდი, რატომ არ მოვკალი?!

სისუსტეს ვგრძნობ, სულ ცოტაც და. . . არც ისე ძნელი ყოფილა სიკვდილი, რომ შემეძლოს ყველას დაგხოცავდით!
The end. . .

 

წმინდა შერონ. . .

“ეძღვნება ჩემს საყვარელ წმინდანს :>”
არც კი ვიცი რითი დავიწყო, ალბათ იმით, რომ სულ ცოტა ხნის წინ შერონ სტოუნი დამესიზმრა, თავზე შარავანდედი ედგა და საქართველო გაბრწყინდებაო მიმტკიცებდა. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი იყო და მიუხედავად იმისა, რომ სიზმარში ადამიანი ათას გვარ სისულელეს ნახულობს და აქედან გამომდინარე იჯერებს კიდევაც, მე სიზმარშიც ვერ შევძელი ამის დაჯერება.
–––არ გაბრწყინდება, ეს შეუძლებელია. .
ვუმტკიცებდი შერონს, უფრო სწორად „საქალბატონე“ შერონს, როგორც მას ერთ–ერთმა „ღრმად პატივსაცემმა“ პიროვნებამ უწოდა როდესაც სტოუნი ილია მეორეს სტუმრობდა.
ერთი სიტყვით წმინდა შერონი კიდევ დიდხანს უშედეგოდ მიმტკიცებდა და ცდილობდა დავერწმუნებინე იმაში, რომ საქართველო ოდესღაც მაინც გაბრწყინდება.
–––არა ეს შეუძლებელია. . . –არ ვიშლიდი ჩემსას.
–––ნუ იქნები ასეთი ურწმუნო, ხომ არ დაგავიწყდა შენი ერი ღვთისმშობლის რჩეული ერია. . –შემახსენა შერონმა და მომხიბლავად გამიღიმა.
–––კი მაგრამ სად არის ღვთისმშობელი, ნუთუ ვერ ხედავს რა დღეშიც ვართ?! –შევძახე უკმაყოფილო ხმით.
–––ურწმუნოება, აი შენი ყველაზე დიდი უბედურება! შენ ითხოვ დაგანახონ, არადა ამისთვის თვალი არ არის საჭირო, ამისთვის გული და გონება არსებობს, თვალი ყოველთვის ყველაფერს ვერ ხედავს. . .
–––კი მაგრამ, აბა გონებას ბოლომდე არ უნდა მიჰყვე, თუ ბოლომდე მიჰყევი ის ღმერთის უარყოფამდე მიგიყვანსო? მე ესეც გამიგია. .
–––ნუ იქნები ასეთი უმეცარი. .–თავზე ხელი გადამისვა შერონმა და ცისფერი თვალები სახეში შემომანათა. ღმერთი ყველგან არის, ის ახლაც აქაა და ჩვენ გვისმენს.
მე ცოტა არ იყოს შევცბუნდი და შემეშინდა კიდეც.
–––როგორ, ის ახლა აქ არის?
–––კი, ოღონდ შენ მას ვერ ხედავ.
–––შენ?
–––კი, მე ვხედავ. . .
აქ წმინდა შერონმა როგორც ჩანს შემატყო, რომ შიშისგან ვთრთოდი და კვლავ ძველ თემას დაუბრუნდა.
–––კიდევ არ გწამს, რომ საქართველო გაბრწყინდება?!
გამოგიტყდებით და აქ უკვე ჩავფიქრდი. შერონიც თავის მხრივ, როგორც ჩანს ,მიხვდა რომ ვორჭოფობდი და შეტევაზე გადმოვიდა.
–––აჰ შე უგუნურო. .განა არ ვიცი შენ ურწმუნო ხარ. .შენნაირებს თავის დროზე არც წმინდა ნინოსი არ სჯეროდათ, მაინც და მაინც მზე უნდა დავაბნელო რო დაიჯერო?!
–––დავუშვათ მჯერა. .ამით რა შეიცვლება?
–––Change your self, change the world !!!
ომახიანი ხმით შესძახა შერონმა, ახლა მისი ცისფერი თვალები ისე სექსუალურად აღარ გამოიყურებოდა, ხოლო შარავანდედი მისი, თვალის მომჭრელად ბრწყინავდა.
–––დაიჩოქე ცოდვილო !!! –შეჰყვირა კვლავ საზარელი ხმით და უეცრად, არ ვიცი საინდან. ხელში კვერთხი გაუჩნდა. კვერთხი ჩემს თავთან მოაახლოვა და კიდევ ერთხელ შესძახა. . .–დაიჩოქე !!!
მეც დავიჩოქე სხვა რა გზა იყო. შიშისგან ფეხები მიკანკალებდა და ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი. .ბოლოს როგორც იქნა ამოვღერღე . .
–––შემინდე. . .შემინდე. . არ ვიცოდი რას ვიქმოდი. . შემინდე. .
–––ღმერთი მოწყალეა. . მან მე თქვენ გადასარჩენად გამომაგზავნა. .
ჩაილაპარაკა წმინდა შერონმა და აქ კვლავ გამიღიმა. ახლა თავი დამშვიდებულად ვიგრძენი, დაჩოქილმა ავხედე, გავუღიმე და შევღაღადე. . .
–––ოჰ შერონ. .წმინდა შერონ. .ახლა მივხვდი შენ ღმერთის მიერ ყოფილხარ გამოგზავნილი, როგორც წმინდა ნინო. . . შენ უნდა მოაბრუნო და უპატრონო ჩვენს მრავალ ტანჯულ ერს. .ოჰ მადლობა შერონ. . –და ფეხზე ვემთხვიე. . –––წმინდა ნინოც ხომ უცხოელი იყო. .
–––გასწორდი ცოდვილო, მე შენში კეთილი გული დავინახე და სწორედ ამიტომ გამოგეცხადე. .აი გამომართვი ეს კვერთხი და დაე ყველას გადაეცი, რომ ღმერთი იწამონ, მისკენ შემობრუნდნენ და ყველაფერი კარგად იქნება. . .საქართველო ნამდვილად გაბრწყინდება. .
–––ოჰ შერონ. .შერონ. .დიდი მადლობა შერონ. .–თვალიდან ცრემლები წამსკდა. .
–––აბა კარგად. . კარგად. .მე სულ მალე დავბრუნდები და არ დაგავიწყდეს რაც გითხარი. .
–––ოჰ შერონ. .შერონ. . ასე უცებ. . ? რა თქმა უნდა. .რა თქმა უნდა. . –ვლუღლუღებდი და თავი კვლავ მიწაში მქონდა ჩარგული. .
და აი ამ დროს თავი დიდის მორიდებით წამოვწიე, ჩემს კვერთხს დავხედე. კვერთხი ულამაზესად მეჩვენა, მართლაც რომ ზეციდანაა ჩამოტანილი, გამირბინა აზრმა და კიდევ ერთხელ ღრმად ამოვისუნთქე. და აი კვერთხს ვათვალიერებ, ამ წმინდა საოცრებას. .სიბრტყეზე საქართველოს ხუთ ჯვრიანი დროშაა გამოხატული, დროშას თვალს ვაყოლებ, დროშის თავზე დიდი ასოებითაა ამოტიფრული. .“GEORGIA“. ეს ცოტა არ იყოს მეუცნაურა, „რა მაინცდამაინც ინგლისურად?!“ მაგრამ ახლა ეჭვების დრო არ არის. .წელში ვიშლები კვერთხს ჰაერში ვმართავ და მთელი ხმით ვყვირივარ. . .საქართველო. . საქართველო. . საქართველო გაბრწყინდება !!!
მზე თვალებში მაჭყიტებს, სხივები ეკლებივით მესობა სახეზე და აი კვერთხი ხელიდან მივარდება. ასაღებად ვიხრები, მსურს კვლავ ხელში ავიტაცო. უეცრად ვამჩნევ, რომ კვერთხზე მოღრეცილი სახის მსგავსი, თუ სმაილის მაგდაგვარი ემბლემაა გამოსახული. .იქვე კი წარწერა. “Nike. .made in China”. . .

 

-18

მესამე ნაწილი. .დასასრული.
დაბნეულობა შევატყვე, ხელი ჯიბისკენ წაიღო და იქ ფათურს მოჰყვა. ახლა ჩემი დრო მოვიდა, სანამ არ მიყურებდა მანამდე უნდა მემოქმედა. ჯიბიდან დანა ამოვიღე, თვალები უნებურად დავხუჭე და რა ძალა და ღონეც მქონდა მოვუქნიე. კაცმა მექანიკურად ხელის დახვედრება მოასწრო და დანა ხელის გულში გავუყარე. დანის პირმა ხელის გული ნახევრად გაჭრა და შეიძლება ითქვას შიგ ჩაერჭო. კაცი ძირს დავარდა და საზარელი ხმის გამოცემას შეუდგა. რამდენიმე წამი ხორციდან დანის გამოგლეჯას მოვუნდი, ის კი ძირს იყო გართხმული და უაზროდ ფართხალებდა. ბოლოს გამოვაძრე და ახლა მუცელში დავარტყი, ამჯერად თვალი უკვე გახელილი მქონდა და ნათლად ვხედავდი, თუ სად და როგორ ვარტყამდი. დანის დარტყმა და ხმის ჩაწყვეტა ერთი იყო, ხმა ისე გაუწყდა თითქოს მაგნიტაფონი ყოფილიყოს და უცბად გადამწვარიყო, ახლა ჩიფჩიფი მორთო, რაღაცას ბოდავდა და უაზროდ კრუტუნებდა. დანა კვლავ დიდი სირთულით ამოვაძრე, დანას სისხლი აეკიდა და მუცლიდან, როგორც ველური მდინარე მთიდან, ისე გადმოეშვა. კაცი კვდებოდა, ჩემოდანიც გავარდნოდა ხელიდან და იქვე ჩემ ფეხებთან ეგდო, მაგრამ ახლა ის აღარც მახსოვდა. დანა კიდევ რამდენჯერმე დავარტყი, არ მახსოვს რამდენჯერ, მაგრამ ბევრჯერ. ვურტყამდი და ვურტყამდი, ახლა ამ მკვდარ სხეულში მთელ სამყაროს ვხედავდი, მამაჩემს, ნინის, ნინის ქმარს, ნინის დედას, ჩემს ,,ვითომ’’ ძმაკაცებს, ჩემ მოვალეებს, მთელ უბანს, ნაშას რომელიც ცოტა ხნის წინ გავაუპატიურე, ზღვას, მთებს, ღრუბლებს, ცას, ვარსკვლავებს, მზეს. . . ერთი სიტყვით ყველაფერს რისთვისაც კი ოდესმე მომიკრავს თვალი. ეს ყველაფერი მსიამოვნებდა, თავისებურ ორგაზმსაც განვიცდიდი, იმაზე სასიამოვნოს, როდესაც ნინის მუტელში ვათავებდი და კიდევ უფრო სასიამოვნოს, როდესაც სულ ცოტა ხნის წინ გოგოს ვაუპატიურებდი. მე ახლა მთელ სამყაროს ვხმარობდი. ჩემი დანა, ჩემი პენისი იყო, ხოლო ამ კაცის გვამი მთელი სამყაროს საშო. მოვიკალი რა ჟინი და მთელს სამყაროს შიგ საშოში გავუთავე, ჩემოდანს ვეცი, დიდხანს ვიწვალე, ხელი სულ სისხლში მქონდა და ვერ ვხსნიდი. დიდი წვალების შემდეგ გავხსენი და ჰოი საოცრებავ შიგ საბუთების და უაზრო ფურცლების მეტს ვერაფერს წავაწყდი. ,,შეუძლებელია!’’ შევძახე მთელი ხმით, თურმე ეს იდუმალი ძალა, რომელიც მთელი ამდენი ხნის განმავლობაში მეხმარებოდა სინამდვილეში ეშმაკი ყოფილა, ეშმაკი და არა ღმერთი. . . აბა ასე ღმერთი ხომ არ გამეღადავებოდა?!
გვამი გადავაბრუნე, შარვლის ჯიბიდან საფულე ამოვაცალე, და იქ უფრო დიდ საოცრებას წავაწყდი, ბევრად უფრო დიდს, ვიდრე მოსე, როდესაც ღმერთი გამოეცხადა. საფულეში ერთადერთი რაც იდო ეს იყო ათ ლარიანი, ისევ ის წვერებიანი ბიძა და ახლაც სხვაგან იყურებოდა. გვამს მისჩერებოდა და ზედაც არ მიყურებდა. აი ჩემი საფასურიც, რაც დავიმსახურე ისევ ის მივიღე, წვერებიანი ბიძა! რომლის ფასი კინოს ბილეთისას არ აღემატება! ბიძა მაინც მალევე ჯიბეში ჩავაცურე და უაზროდ გავიქეცი, თან გზადაგზა ეშმაკს სულ დედას ვაგინებდი, ეგ ნაბიჭვარი წარმოგიდგენიათ, როგორ გამეღადავა?! მაგრამ არა უშავს სად გამექცევა ჯოჯოხეთში ხომ შევხვდები და დედას მოვუტყნავ!
რამდენიმე წუთი ისევ ასე გიჟივით მივრბოდი და ეშმაკს ვაგინებდი. მახსოვს, რაღაცას ფეხი წამოვდე და ახლა ფეხიც ვიღრძე. . . სადღაც შადრევანსაც წავაწყდი, ჩვენი ქალაქის მორიგ ღირს– შესანიშნავობას. სისხლი დიდი სირთულით მოვიშორე, უპატრონო ბავშვივით რომ მეწებებოდა და განშორება არ უნდოდა, მაგრამ მე, როგორც დესპოტმა მამამ, ისე მოვექეცი და ახლა ტანსაცმლის წმენდას შევუდექი.
კოჭლობით სიარული აღარ შემეძლო ცოტაც და წავიქცეოდი, ბედად ტაქსი შევნიშნე. კუსავით მოღოღავდა, თითქოს მე მელოდებოდა, როგორც ჩანს მძღოლმა შემნიშნა და განგებ შეანელა იქნებ და ხელი დამიქნიოსო. მეც დავუქნიე.
დანჯღრეული, ყრონტი ბებერივით დაკუჭული ,,ნოლ შესტი’’. აყროლებული სიდენია, (ალბათ რამდენ აქოთებულ ლეშს დაათრევს ყოველ დღე, რამდენ სუნაინ ტრაკს მასპინძლობს ეს სუნში დამბალი სავარძლები) მინები უკლებლივ ყველა გაბზარული, როგორც ტაქსისტის, ოდესღაც ადამიანური სურვილები და ოცნებები. ერთი სიტყვით მოსიარულე ჯოჯოხეთი. სწორს ამბობდა ის ხალხი თურმე და მე რა მინდოდა, მანქანა ეშმაკისააო, ხომ გაიძახოდნენ?! დიახაც ეშმაკისაა და ასეთი ავტომობილით პირდაპირ ჯოჯოხეთში უნდა გაემგზავრო!
,,ესეც კიდევ ერთი ნიშანი!’’ ეშმაკი კიდევ მეკაიფება. . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ყველა გზა იქ მიდის. . .
მძღოლს გვერდით ვუზივარ. სიგარეტს ვეწევი. კითხვაზე თუ სად მივდივართ, მინდოდა მეპასუხა ჯოჯოხეთში–მეთქი, მაგრამ თავი შევიკავე, ასე ხომ დავაფრთხობდი. . . ,,დიღომში’’ ვესროლე და უაზროდ ვიწყე თვალების ცეცება.
მივდივართ, თანაც დიღომში. რა ჩემი ფეხები მინდა დიღომში?! მაგრამ მე ხომ ვიცი სადაც მივდივარ, არა, ახლა საბოლოოდ გადავწყვიტე, ყველა გზა მაინც იქ მიდის. . . მძღოლი სავარძელში, უსაფრთხოების ღვედებითაა დაბმული, თან ენას არ აჩერებს. ესაო. . . ისაო. . . ასე მოხდაო, ისე მოხდაო. . . რაღაცეებს მიყვება და წარამარა გადმომხედავს, მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუკრავ. ღვედი წინ სუფრასავით მაქვს გაშლილი, არ იკვრებოდა და ამ უბედურმა, პატრულმა, რომ არ შეამჩნიოს ასე ხელით გეჭიროსო, მეც მიჭირავს. . . ჰოი საოცრებავ!
–––რამდენი წლის ხარ? –მეკითხება. –––შენხელა ბიჭი მყავს. –თან მიღიმის.
ნეტა იცოდეს როგორ მკიდია. მარცხენა ხელით ღვედი მიჭირავს და მუცელზე ქამარივით ვიჭერ, მეორე ხელი ჯიბეში მაქვს, იქ კი სისხლიანი დანა. დანა განგებ არ გავწმინდე, სისხლი უხდება.
დიღმის ტრასაზე ვართ, სიჩქარეს ვუყურებ, ასე ასით მივქრივართ, იკაიფეთ ,,ნოლ შესტით’’ მივფრინავთ! მოძრაობა არა ჩემი ფეხები, აგერ უკვე ათი წუთია ერთი მანქანაც არ შეგვხვედრია.
–––დიღომში ვართ, შენ სად გინდა?
მიყურებს, მგონი ხვდება, მაგრამ არა ეს რისი მიმხვედრია, რა იცის სად მიმყავს. სიტყვებს ვეძებ, არ ვიცი რა მოვიგონო, თან ფეხი საშინლად მტკივა.
–––მეოთხე მასივში –ეს სიტყვები თავისით მახსენდება. ნინი სწორედ აქ გათხოვდა, ახლაც იქ ცხოვრობს. აი, კიდევ ერთი ნიშანი. სულ ცოტაც და ნინის სახლთან ამოვყოფ თავს. იქნებ ეს შემთხვევაც გამოვიყენო. . . მაგრამ არა, მეყო რაც მატყუა, ვიცი ახლაც ეშმაკი მიჩალიჩებს, ეს ნაბიჭვარი!
მძღოლი რულს უდარდელად ატრიალებს, თავის გასამრჯელოს ელის, წვერებიან ბიძას. ნელი მოძრაობით დანას ჯიბიდან ვაპარებ, სულ ცოტაც და ორივე ამ ჯოჯოხეთის მანქანით, პირდაპირ ჯოჯოხეთში გავემგზავრებით. . . მოვდივარ მიფრთხილდი. . .
დანას პირდაპირ ყელში ვარტყამ, ყელი დამპალი ვაშლივით იხლიჩება და სისხლი, როგორც კაშხალი ისე ასხამს. სისხლი სახეზე მესხმება, როგორც მაშინ წმინდა წყალი, ზიარებას რომ ვიღებდი, ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში. მძღოლი თავს მოწყვეტით რულზე ანარცხებს, ფეხი გაზის პედალს ეწებება და აი სადღაც ვიჩეხებით, პირდაპირ ჯოჯოხეთში. . . მანქანა ჰაერში რამდენჯერმე შეითამაშებს და ჰიპ ჰოპის მოცეკვავესავით უცნაურ ილეთებს ასრულებს.
ახლა ვხვდები მამას რატომაც ვეზიზღებოდი, ის აღარ მეზიზღება, პირიქით მეცოდება კიდევაც. აქამდე როგორ ვერ მივხვდი, რატომ არ მოვკალი?! ან ნინი რატომ არ მოვკალი?! არც ის გოგო უნდა დამეტოვებინა ცოცხალი, ხომ გავაუპატიურე და მერე უნდა მომეკლა. . . ახლა ვნანობ, ყველა უნდა მომეკლა, ყველა უნდა გამენთავისუფლებინა! ყველას ყველაფერს გპატიობთ. . . მეც მაპატიეთ, რომ შემეძლოს ყველას დაგხოცავდით. . . ეშმაკსაც ვპატიობ, მან მიმახვედრა, სწორ გზაზე დამაყენა. ერთადერთი მას არ ვპატიობ, დიახ მას. . . მას, ვინც ყველა გაგვაჩინა და შეგვქმნა, ის ვერასდროს მოინანიებს ამას ან გინდაც მოუნდეს, ვისთან უნდა მოინანიოს?! ვის ნახავს სამაგისოდ?! მაგრამ რომც ნახოს და რომც მოინანიოს, არასდროს ვაპატიებ, არ ვაპატიებ იმას, რომ გამაჩინა, სიცოცხლე მაჩუქა ისე, რომ ერთხელაც არ უკითხავს, მინდოდა მე ეს თუ არა!
ერთი სიტყვით ამ სამყაროს მინუს თვრამეტს ვუწერ. .
სისუსტეს ვგრძნობ, სულ ცოტაც და. . . არც ისე ძნელი ყოფილა სიკვდილი, რომ შემეძლოს ყველას დაგხოცავდით!
The end. . .

 

–18

მეორე ნაწილი
ამ გოგომ ჩემი ერთადერთი სიყვარული, ერთადერთი ნაშა და ერთადერთი მეგობარი გოგონა გამახსენა. ნინი. . . ჩემი პირველი ქალი და ამ დრომდე უკანასკნელი. . . მიყვარდა, უფრო სწორად ვეუბნებოდი, რომ მიყვარდა, ისე ღმერთმა იცის, მე ნაღდად არ ვიცი. სექსიც პირველად თექვსმეტი წლის ასაკში გვქონდა, მამაჩემის მანქანაში. უკანა სავარძელი სულ მთლად სისხლით შევღებეთ, ჩემთვისაც პირველი იყო და მისთვისაც. მახსოვს მაშინდელი გრძნობა, ენით აღუწერელი და თვალით აღუქმელი. მე თავი სამყაროს მბრძანებელი მეგონა, მეგონა რა მაგ დროს ვიყავი კიდევაც. მას შემდეგ კომპლექსები საბოლოოდ მოგვეხსნა და სულ ერთად ვიყავით და ასე ხელ–ხელ ჩაკიდებულები დავეხეტებოდით აქეთ იქით.
ერთ დღესაც ადგა და გათხოვდა, გათხოვდა ისე, რომ არც არაფერი უთქვამს. მახსოვს დილით სახლთან გავუარე, ეზოდან დავუძახე. სულ მალე დედამისმა გადმომხედა და პირდაპირ მომახალა, ნინი გუშინ ღამე გაიპარაო. თავიდან ვერ მივხვდი რას ბოდავდა, მისახვედრად კიდევ ერთი წელი დამჭირდა. შეიძლება ჩემთან სექსი უსწორდებოდა, მაგრამ ცხოვრება ნაღდად არ გაუსწორდებოდა, უფრო სწორად დედამისს არ გაუსწორდებოდა ნინის ჩემთან რომ ეცხოვრა, ხოდა კი არ გაიპარა, იმ დედა მოტყნულმა ქალმა გააპარა, გააპარა კი არა და გააგდო. ამ ამბის შემდეგ სახლში გაგიჟებული გავვარდი, დანას დავტაცე ხელი და ქუჩაში ჭკუიდან შეშლილივით ვიწყე ხეტიალი, თითქოს ნინის და მის ახალ ქმარს ქუჩაში წავაწყდებოდი, თუმცა მალე მივაგენი კიდევაც, აღმოჩნდა ვიღაც მამიკოს ბიჭზე გათხოვილიყო. თესლი ბაითი და თესლი მანქანა ჰქონდა იმ დედა მოტყნულს და ამით როგორც ჩანს ნინის დედაც დაკერა. მთელი დღე სახლთან ვუსატკავებდი მინდოდა დამებრიდა, მაგრამ ბოლო წამს არც მაგის ტრაკი აღმომაჩნდა, ხოდა ჩავისვარე.
გოგო უკმაყოფილო სახით მომჩერებოდა, ბოლოს როგორც ჩანს ვიღაც გონება ჩამორჩენილი ვეგონე და გატრიალება დააპირა, მხოლოდ ახლა მივხვდი ამის ხელიდან გაშვება არ შეიძლებოდა. უკვე ერთი წელია სექსი აღარ მქონია, ბოლოს ნინისთან მქონდა, წინა ღამეს სანამ გაიპარებოდა. მის მერე ანანიზმს შევეჩვიე და აგერ უკვე ერთი წელია როგორც წამალზე ისე ვზივარ. ისე სასაცილოა და მამაჩემი წამალზე რომ შეჯდა მე ნძრევაზე შევჯექი.
–––კი მაქვს. –ვუპასუხე და ჯიბიდან სიგარეტი ამოვაცურე.
–––მადლობ. –მიპასუხა და წასვლა დააპირა
–––მისმინე დავლიოთ არ გინდა? –შევთავაზე და ახლა გამახსენდა, რომ წვერებიანი ბიძა სულ ცოტა ხნის წინ კინოში დავტოვე.
–––არა არ მინდა. . . მეჩქარება. –მკვახედ მესროლა და ზურგი შემაქცია.
–––არც მოსაწევი გინდა? –არ მოვეშვი მე.
–––რა მოსაწევი? –ინტერესი შევატყვე, მაგრამ არც იმდენი, რომ ამ შუაღამისას, შუა პარკში მოეცა.
–––თესლი მოსაწევი მაქვს, გინდა? –და მეტი დამაჯერებლობისთვის ხელი ჯიბისკენ წავიღე.
–––არა გმადლობ, არ მინდა, მეჩქარება. . .
ღვთის საჩუქარი ხელიდან მისხლტებოდა, ნუ ღვთის თუ არა ეშმაკის უეჭველი! აბა ამ შუა ღამისას, ამ მიგდებულ პარკში საიდან გამეჩითა?! თან მოდის და მეკითხება სიგარეტი ხომ არ გაქვსო. სიგარეტი არა, მაგრამ სხვა რამე ხომ მაქვს და ამ სხვა რამეს კიდე სხვა უნდა.
–––რატომ? არ ეწევი? –ფეხზე წამოვდექი, მივუახლოვდი. ირგვლივ კაცი შვილის ჭაჭანება არ იყო, მხოლოდ ერთი ენა გადმოგდებული ძაღლი მოგვჩერებოდა, თითქოს რაღაცას ელოდა, მაგრამ ეს მოწმედ არ გამოდგებოდა.
–––ახლა მეჩქარება, ხომ გითხარი!
უეცრად ზომბივით ვეცი, აი ფილმებში, დასაყლევებელ ჰოლივუდურ ფილმებში როგორც ხდება, სახე მოთხუპნული მსახიობები უშნოდ, რომ დარბიან და ისედაც დაჯღანულ სახეებს უფრო, რომ მანჭავენ. ბალახებში დავაგდე, ზედ მძიმედ დავაწექი. გოგომ ყვირილი დააპირა, მაგრამ მარცხენა ხელი მალევე პირში ჩავთხარე, მარჯვენა კი ფეხებს შუა შევუცურე. კიდევ გაიბრძოლა, მაგრამ აზრი არ ჰქონდა, ერთი კი ისეთი მიკბინა სიმწრისგან შევყვირე, ახლა ამან უფრო აღმაგზნო. კურთუკი შემოვაფხრიწე, მაისურიც მივაყოლე და ხალიან ძუძუს თავზე ისეთი ვუკბინე, ლამის ძუძუს თავი დავახიე. ხელი კვლავ პირზე ავაფარე, მეორეში კი უკვე შემოფხრეწილი ტრუსი მეკავა. ორი თითი შიგ მუტელში ვატაკე და რა ძალი და ღონეც მქონდა ღრმად შევუყავი. ვგრძნობდი როგორ უმწეოდ იბრძოდა და ეს უფრო და უფრო მაგიჟებდა, სახეზე ძარღვები დამებერა, ძუძებს ვკბენდი და ვგრძნობდი გულის საშინელ ცემას, ისეთი გრძნობა დამეუფლა თითქოს საკუთარ თავს ვაუპატიურებდი. ხელს სახეზე ისე მაგრად ვაფარებდი სულ ცოტაც და გაიგუდებოდა. მალე შარვალიც გავიძრე და თითების ნაცვლად ახლა ყლე შევუდე. მეგონა ყველაფერი ისე მოხდებოდა როგორც ეს ფილმებშია, აი მონიკა ბელუჩის ნახევარი საათი რომ ხმარობენ სადღაც სოროში, მაგრამ ნურას უკაცრავად აზრზე ვერ მოვედი უკვე გათავებული მქონდა, ერთი კია თესლი მუტელში შადრევანივით შევასხი. ამ დროს ცალი ხელი როგორც იქნა გაინთავისუფლა და სახე ისეთი ძალით ჩამომჩხაპნა, ლამის თვალი გამომთხარა. ამან კიდე უფრო აღმაგზნო, გაოფლილ და ნაკვერჩხალივით გავარვარებულ ყელში ვამპირივით ვეცი და ისეთი ვუკბინე, რომ გავუშვი პირში სისხლთან ერთად ხორცის ნაგლეჯიც მქონდა.
ახლა მე ნამდვილი ჰოლივუდის ვარსკვლავი ვიყავი, ერთდროულად ზომბიც და მოძალადეც, მაგრამ მემგონი ეგ ორივე ერთია ან რა მნიშვნელობა აქვს! გოგომ ერთი საწყლად შეჰყვირა და გონება დაკარგა. ცოტა ხანში გონებას მეც დავკარგავდი, რომ არა ძაღლის საზარელი ყეფა და ქუჩის მეორე ბოლოდან უცნაური ხმაური, ხმაური უფრო და უფრო ახლოვდებოდა, პირდაპირ ჩემკენ მოდიოდა. თავბრუ საშინლად მეხვეოდა, უცნაურ სისუსტეს ვგრძნობდი, თითქოს ეს ესაა ვიღაცამ სასტიკად გამაუპატიურა, მინდოდა წამოვწოლილიყავი და იქვე დამეძინა, ბოლოს ძალა მოვიკრიბე, ფეხზე წამოვხტი, შარვალი ჩავიცვი და შეშლილივით გავიქეცი. ახლაც არ ვიცი რამდენი ხანი გავრბოდი ასე შეუსვენებლივ. ბოლოს თავი ვერის ბაღში ამოვყავი და ბუჩქებში დავიმალე. რამდენიმე წუთი ასე გასუსული ვიჯექი და ძლივს ვსუნთქავდი.
გონს, რომ მოვეგე, თავს მშვენივრად ვგრძნობდი, არანაირი სინანული, მივხვდი ეს აქამდეც უნდა გამეკეთებინა. საათს დავხედე, შუა ღამე იყო სადღაც პირველი ორი საათი. ირგვლივ ადამიანის ჭაჭანება არ იყო, თქვენ წარმოიდგინეთ პატრულიც კი. თითქოს ყველას ერთხმად პირი შეეკრა და ჩემი საქციელით დარცხვენილებს ქუჩაში თავის გამოყოფაც კი ერიდებოდათ. თუმცა ერთი თავხედი მაინც შევნიშნე, როგორც ჩანს სუყველაფერი ცალ ფეხზე ეკიდა და ბაღში უდარდელად სეირნობდა. ესეც უცნაურად მეჩვენა. მდიდრულად ჩაცმული მამაკაცი, ეგრე ორმოცი წლის, შარვალ–კოსტუმში გახვეული, ჩემოდნით ხელში, უცნაურია აბა არა?! ესეც საჩუქარს მივაწერე, ამოუცნობი ძალის საჩუქარს, ან ღმერთის ან ეშმაკის! ჯერ იყო და ქალი მომართვა ლანგრით, ამ ამოუცნობმა და იდუმალმა ძალამ, ახლა კიდევ ეს კაცი ჩემოდნით, უეჭველი ჩემთვის განკუთვნილი სამი ათასი ედო შიგ. მამაკაცი ასე ერთი თავით ჩემზე მაღალი იქნებოდა და ნავარჯიშებსაც ჰგავდა, ერთი ფაქტია ასე შიშველი ხელით ვერ მოვერეოდი, მაგრამ ჰოი საოცრებავ, სულ ახლა გამახსენდა, რომ ჯიბეში დანა მიდევს. მართალია ბებერი, აწ უკვე წელში მოღუნული, მაგრამ ჯერ კიდევ ბასრი.
კაცი იქვე სკამზე ჩამოჯდა, ჯიბიდან სიგარეტი ამოაძვრინა და გააბოლა. ,,ვიღაცას ელოდება!’’ გავიფიქრე და მივხვდი, რომ უნდა მეჩქარა. ახლა საბოლოოდ დავრწმუნდი, ჩემოდანში ფული ედო, ალბათ რაღაცა არაკანონიერს, ან გინდაც კრიმინალს, რავიცი ამას რას ეძახიან, ჩადიოდა და ასეთ ადგილას, თანაც ამ დროს ამიტომ მოვიდა. უცბად ერთი გამონათქვამი გამახსენდა, სუყველას გამუდმებით პირზე რომ აკერია. ,,კაცი ღმერთს დახმარებას სთხოვდა, მან კიდე გაანძრიე ხელი და გეშველებაო’’ ჰოდა მეც უნდა გამენძრია, მაგრამ როგორ? მიპარვით ვერ მივეპარებოდი, ირგვლივ სამარისბული სიჩუმე იდგა და ფეხის ხმას უეჭველი გაიგებდა. რომელი ჰიტ მენი კიდე მე ვარ?! დანა მარჯვენა ხელში გადავიტანე, ხელი ჯიბეში ჩავიდე და ასე ბუჩქებიდან გამოვძვერი. მივუახლოვდი, საშინლად ბნელოდა და სახეზე კარგად ვერ ვხედავდი.
–––გამარჯობა, სიგარეტი ხომ არ გაქვთ? –ვკითხე და გუნებაში გადავიხარხარე, ახლა ამ კითხვას. . . კითხვას, რომელსაც ასე ვერ ვიტან თავად ვსვამდი და ამ უკანასკნელს ამოფარებული ღმერთმა იცის რის ჩადენას ვაპირებდი. . .
To be continued. . .

 

-18

პირველი ნაწილი

ნიშანი. .
ჩემი ცხოვრებაც თქვენსავით დაიწყო, მეც სექსის შემდეგ გავჩნდი და თქვენც. თუმცა ბევრი ჯერ კიდევ დავობს, ღმერთმა გაგვაჩინაო. სექსის შემდეგ ცხრა თვეში მეც დავიბადე. თუ ჩემი ამ ქვეყნად მოვლენა ღმერთის ნება იყო, ექიმების ნება იყო ჩემი გადარჩენა. ღმერთის ნებას, ჩემ ბრმა ინტერესს, მამაჩემის დაჟინებას, მაინც ეცადათ ექიმებს ჩემი გამოძვრენა მიუხედავად დიდი რისკისა და ექიმების დაუდევრობას დედაჩემის სიცოცხლე შეეწირა.
სულ მალე მამას შევზიზღდი, ალბათ იმიტომ რომ ჩემში ყოველ დღე თავის უპატიებელ შეცდომას ხედავდა. თავის მხრივ არც მე დავაყოვნე და მამა მეც შემზიზღდა.მამაჩემს დაკარგული სიყვარულის შემდეგ რაიმე ხომ უნდა შეჰყვარებოდა, მე ვეზიზღებოდი და მანაც სმას უმატა. ახლა დედა სასმელმა ჩაანაცვლა. თავიდან საყვარელივით ექცეოდა, კვირაში რამდენჯერმე თუ მიაკითხავდა, მაგრამ მალე საბოლოოდ შეიყვარა და ყველა და ყველაფერი ერთად დაიკიდა. როგორც ეს ორმოც წელს გადაცილებულ მამაკაცებს ემართებათ, როდესაც საყვარელს იჩენენ, მამამაც გაჭედა და სასმელზე მეტზე აღარაფერზე ფიქრობდა. ცოტა ხანში სასმელსაც უღალატა და ახლა ის წამალზე გაცვალა. მე ეს ამბავი უფრო მესიამოვნა ვიდრე მეწყინა, სახლში სულ კაიფში ეგდო და აღარც ჩემი გინებისთვის ეცალა და მითუმეტეს ცემისთვის.
–––სად მიეთრევი?
–––არ გკიდია?
–––ჰო მკიდია. . . წაეთრიე!
დაიღრიალა მამაჩემმა, უფრო სწორად სცადა ეღრიალა და კაიფით გათანგულმა საფერფლე მესროლა. მესროლა რა, როგორც აიღო ისევე დააგდო, საფერფლე მხოლოდ სამი ოთხი სანტიმეტრით თუ დაწინაურდა. მე კარები გავიჯახუნე და გარეთ გავვარდი. ძმაკაცს დავურეკე, ამ ნაბიჭვარს ტელეფონი აგერ უკვე მეორე დღეა გამორთული აქვს. ვიცი ვის გამოც, ჩემ გამო! თავანი გვაქვს, ეს ახვარი კი მემგონი მოტყდა. მაგას მოტეხვის ტრაკი მაინც აქვს მე კიდე აბა სად ჩემ ფეხებში დავიმალები, არადა იქით კვირას სამი ათასი უნდა დავითრიო. ეს უკვე მარტო მე, აბა ის სად ნაწყლშია არ ვიცი, არადა ვისთანაც თავანი გვაქვს იმათ სულ კიდიათ ვინ მიუტანს, არ მივუტან და დამენძრა. მისასვლელიც აღარსად მაქვს, ყველას ვალი მაქვს. ისინი ჯერჯერობით არ დამსდევენ, მაგრამ მალე ალბათ ესენიც დამიწყებენ. ერთი სიტყვით მაგარ შარში ვარ და მარტო ღმერთმა იცის წინ რა მელის, შეიძლება არც მაგან იცის, უკვე დიდი ხანია მაგასაც ვკიდივარ. ანდა რა მისახედი მე ვარ, დიდი მორწმუნე არც არასდროს ვყოფილვარ და არც ეკლესიაში დავდივარ. ღმერთს თავისი მორწმუნეები ჰყავს მისახედი, ის მილიონიანი ბრბო, მილიარდიანი თუ არა, ღმერთმა იცის რამდენი ადამიანია ამ ქვეყანაზე, მაგათ რა დაითვლის. ჰოდა ჯერ იმათთვის არ მიუხედავს და ჩემთვის სად სცალია, იქნებ ოდესმე მოიცალოს კიდეც, ვინ იცის, ალბათ ისევ მაგან.
ჩაბნელებულ და მოწყენილ ქუჩას მე უფრო მოწყენილი სახით მივუყვები და სიგარეტს ხარბად ვეწევი. თავში სულ თავანი მიტრიალებს და არ ვიცი რა მოვუხერხო. ჯიბეში ერთი გაფხეკილი ათ ლარიანი მიგდია. საფულეს საგულდაგულოდ ვჩხრეკ და ამ ათ ლარიანი ქაღალდის მეტს ვერაფერს ვპოულობ. ქაღალდზე ვიღაც წვერ გაუპარსავი ბიძა ხატია და მრავლის მეტყველად იყურება. ესეც კი არ მიყურებს, ესეც სახეს მარიდებს და სადღაც ტრაკში იყურება. უეცრად ქუჩის მეორე ბოლოდან ხმაური მომესმა, ხმაზე ვიცანი ჩემი უბნელები იყვნენ. სწოპა და თემო, მაგარი სირები. ესენი ჩემზე უარესი ბომჟები არიან, მოვლენ ახლა და სიგარეტს მთხოვენ. სიგარეტის კოლოფი შარვლის ჯიბიდან ქურთუკში გადავმალე, ამათ რომ არ შეამჩნიონ და ასე შევეგებე. რაღაც ზედაპირულ სიტყვებს ცნობილი გამონათქვამიც მოჰყვა. ,,სიგარეტი ხო არ გაქვს?’’ ,,არა’’ ვუპასუხე და ახლა ახალ სირობაზე ჩამოვარდა საუბარი. ბოლოს ვთხოვე იქით კვირისთვის ფული ეჩალიჩათ და ვუთხარი, რომ თავანი მაქვს. ,,თუ ვერ დავითრიე დამენძრა და ეგ არის’’ გავუმხილე საიდუმლო და უშნოდ გავიღიმე. ეს სირებიც მიღიმიან და რაღაცას მპირდებიან. ,,ვნახოთ ვიჩალიჩებთ რამეს’’ ჩემ ფეხებს იჩალიჩებენ ერთი ამათი დედაც მოვტყან. . . ეს ნაბიჭვრები ხვალ შეიძლება მე დამიხვდნენ სადმე მიგდებულ ქუჩაში და აქეთ წამართვან ყველაფერი. ერთი სიტყვით მიხვდნენ ჩვენნაირს გადავაწყდითო და მელევე დაახვიეს.
ჩემ წვერებიან ბიძას ვუყურებ და ვფიქრობ რა ვქნა, რაში დავხარჯო ეს ქაღალდის ნაგლეჯი. ამ ფიქრში თავი კინო თეატრთან ამოვყავი. ვიტრინები სავსეა ათასი რეკლამით. ვიღაცას სამი წლის წინანდელი ფლაერის ჩამოხსნა დაზარებია და ასე მისის და მისტერ სმიტები მომჩერებიან, ეს ნამდვილი მისტერ და მისის სირები! სამი წლის წინ ვიყავი ამ ფილმზე და პირველად გოგოს სწორედ იქ ვეზასავე, მერე სახლში წავედი და დასიებული ყვერების ზელვა დავიწყე.
ათი წუთი ვიტრინებს გარშემო ვუვლიდი და ბოლოს კინოში შევედი. გარეთ საშინლად ციოდა და შენობაში სითბო მესიამოვნა. სულ მალე ჩემი ყურადღება ერთმა წარწერამ მიიპყრო +18. ბილეთი ათი ლარი ღირდა და ჩემი წვერებიანი ბიძაც ადვილად დავთმე. ბილეთს, რომ ვყიდულობდი ერთი დაშტერებული გოგო, რომელსაც ბილეთის გაყიდვა ევალებოდა და სხვა არაფერი, ჩემი ასაკით დაინტერესდა.
–––ეს არ არის საბავშვო ფილმია, რამდენი წლის ხარ?
–––თვრამეტის.
ვუპასუხე და გუნებაში ერთი მაგარი შევაგინე. ,,არა საბავშვო ფილმი’’ ეს რაღა ჯანდაბაა? ვიღაცა ვიღაცას თუ ხმარობს არა საბავშვოა და ვიღაც გამოსირებული ნიფხვის ამარა, რომ დარბის და ათასობით ადამიანს ჟუჟავს ეგ საბავშვოა?! გავარტყი რემბოს და მის ბავშვობას. და საერთოდ თვრამეტს უკან ჯვარს რომ უწერენ ვითომდა რა?! ჩემზე რომ იყოს ამ ფილმს კი არა და საერთოდ მთელ სამყაროს ერთ დიდ მინუსს დავუწერდი. . მინუს თვრამეტს !!!
ერთი სიტყვით კიდევ კარგა ხანს მათვალიერა და ბოლოს პირადობა რომ ვანახე დამიჯერა. ღამის სეანსი რამდენიმე წუთში იწყებოდა და მალე დარბაზში ამოვყავით თავი. მე, ვიღაც ორმა ბიძამ და კიდევ ერთმა წყვილმა. წყვილი მალევე უკან მოთავსდა და ზასაობა გააჩაღა. ბიძებიც, შეყვარებულებივით, ერთმანეთის გვერდიგვერდ დასხდნენ ჩემს წინა რიგში.
ფილმი ორგიით და დიდ ტრაკა ნაშებით გამოირჩეოდა. ეს ჩემთვის, მაგრამ წინ მსხდომ ბიძებს, როგორც აღმოჩნდა, სულ სხვა აინტერესებდათ. ერთმა მეორეს ნელი მოძრაობით შარვალში შეუცურა ხელი და რამდენიმე წუთი ასე განაბული იქექებოდა შიგ. ახლა მეორემ იწყო ხელის ფათური, მანაც მალე მიაგნო სანუკვარ განძს და ესეც გაინაბა. ისე ბეჯითად, მონოტონურად მოძრაობდა მათი ხელები და ისე ჰარმონიულად ირხეოდა მათი მხრები, რომ აღმაგზნეს კიდევაც. ერექციაც კი განვიცადე. . . ფილმი ნახევრამდეც არ იყო მისული დარბაზი დავტოვე და გარეთ გავედი, ალბათ შემშურდა და იმიტომ. შემშურდა პიდარასტების, მერე და რა?! თუ რამე გსიამოვნებს რა მნიშვნელობა აქვს კაცი იქნება ის, ქალი თუ ტირანოზავრი ან გინდაც კენტავრი! ჩემს უკან მსხდომ წყვილს, დარწმუნებული ვარ, იმის ნახევარიც არ სიამოვნებდა ერთმანეთთან ზასავი ისე, როგორც ამ ბიძებს ერთმანეთის კამპანია.
ისევ ხეტიალს შევუდექი, ამჯერად წვერებიანი ბიძის გარეშე. ახლა საბოლოოდ მივხვდი, რომ ოთხ დღეში სამი ათასის დამთრევი არ ვიყავი. მომკლავენ? მომკლან და თუ უნდათ მომტყნან! ის ბიძები თავს ალბათ დიდი სიამოვნებით მოატყვნევინებდნენ ჩემს მევალეებს და ნასიამოვნებიც დარჩებოდნენ, ხოდა მე ვინ ვარ რომ ასეთი? ერთ მოტყვნას აიტან კაცი. . . მითუმეტეს ცხოვრება ისედაც ყოველ დღე გხმარობს. სადაც ცხოვრება, იქაც გასიებულ გელასაც ვახმარინებ ერთხელ თავს! მაგრამ მე? მეც ხომ უნდა ვიხმარო ვინმე სანამ საბოლოოდ მიხმარენ? საბოლოოდ სწორედ აქ მივუხვდი ცხოვრებას, ეს ცხოვრება არის მარათონი, მარათონი ჟიმაობაში. ყველა ყველას ტყნავს და ამიტომ რაც შეიძლება მეტი უნდა მოტყნა. ახლა ამ ფიქრმა გამიტაცა და პასუხიც მალევე ვიპოვნე, უფრო სწორად თავად მომაგნო და უეცრად თავზე დამადგა.
–––სიგარეტი ხომ არ გაქვს?
მე მექანიკურად, ამ კითხვაზე პასუხზე მიჩვეულმა, თავი უარის ნიშნად გავაქნიე, მაგრამ მალევე გონს მოვეგე. თავზე მაგარი ნაშა მედგა. ქუსლებზე მდგომი ასე ნახევარი თავით ჩემზე მაღალი იქნებოდა, გამხდარ და სექსუალურ ფეხებს, კიდევ უფრო აღმგზნები მოკლე კაბა სულ ოდნავ ფარავდა. გრძელი ქერა თმა შუა საუკუნეების ქალწულის ელფერს აძლევდა და წითელ ქურთუკს სექსუალურად ეფინებოდა. ქურთუკი კი ტანს ისე მაგრად შემოტმასნოდა, რომ ძუძუს თავებიც უჩანდა. ეს შუა საუკუნეების ქალწული, თანამედროვე ზმანში, ასაკით ასე ოცი, ოცდაერთის იქნებოდა. მართალია სახე ზედმეტი მაკიაჟით უშნოდ მოეთხუპნა, მაგრამ მე მაინც მაგრად დამევასა. მალევე ამიდგა და სექსი ძალიან მომინდა. . .
To be continued. . .

 

ჯოჯოხეთი?!

შუა ზაფხული იდგა, ივლისის დასაწყისი იქნებოდა, სადღაც დღის ოთხი საათი. სახლში ვიყავი, კონდენციონერი მქონდა ჩართული და წიგნს ვკითხულობდი. წიგნს ისე გავეტაცე, დროის შეგრძნების უნარი სრულებით დაკარგული მქონდა. გვერდით საფერფლე მედო, შიგ უამრავი სიგარეტის ნამწვავი ტივტივებდა. ერთი ღერი სულ მთლად ფერფლად იყო ქცეული და საფერფლის კედელს მთვრალი კაცივით ეგლისებოდა. ,,ეცადა ბეჩავს ადგომა, მაგრამ ვეღარა დგებოდა’’. ამის შემყურეს ეს სიტყვები ზედ გამოჭრილად მეჩვენა. კონდენციონერიც თავის მხრივ თავის საქმეს აკეთებდა, მზრუნველი მშობელივით გადამფარებოდა და აუტანელ სიცხეს არ მაკარებდა, მაგრამ როგორც ეს ხშირად ხდება და შვილის სიყვარულით დაპათოსებულ მშობელს ემართება, კონდენციონერსაც ზედმეტი მოუვიდა და ამ პაპანაქება სიცხეში სულ ცოტაც და გავიყინებოდი, ნუ თუ არ გავიყინებოდი გავცივდებოდი მაინც. (გარეთ კი ორმოცი გრადუსი სიცხე იქნებოდა) სიცივეს ალბათ ვერც ვიგრძნობდი, რომ არა ტელეფონი და მისი ყურის წამღები ხმა. სწორედ მაშინ ვიგრძენი, მციოდა. მაისური მალევე ჩავიცვი და ყურმილი ავიღე.
–––რას შვები ბექ? როგორ ხარ?
მომესმა მეგობრის ხმა. ვიგრძენი თუ როგორ არ მესიამოვნა. ამ ბოლო დროს ასე ხშირად მემართება. ვერ გეტყვით რატომ, საქმე კონკრეტულად ჩემ მეგობარში არაა. მსოფლიოში არ მეგულება ადამიანი, ვისი ხმის გაგონებაც ასეთ დროს მესიამოვნებოდა. ტელეფონმა თითქოს სილა გამაწნა, წამართვა რაღაცა, ის რაღაცა რასაც ჩვენ ფანტაზიას ვუწოდებთ და ხელში შემომაჩეჩა ის, რასაც რეალობას ვეძახით. რეალობა, რომელიც დღითი დღე უფრო და უფრო ჭკნება და მალე აყროლდება კიდევაც.
–––რას შვები? როგორ ხარ?
გაიმეორა ხმამ, ამჯერად უფრო უკმაყოფილოდ, როდესაც პირველად დასმულ კითხვაზე პასუხი ვერ მიიღო.
–––არა მიშავს, შენ როგორ ხარ?
ვუპასხე და უეცრად გამკრა აზრმა, რომ აგერ უკვე ბოლო ერთი წელია ამ კითხვას ერთი და იმავე პასუხს ვაყოლებ. ,,არა მიშავს, შენ როგორ ხარ’’. თუმცა, რომც მეცადა სიტყვებით მაინც ვერ გადმოვცემდი თუ როგორ ვიყავი სანამ მის ზარს გავიგონებდი. აბა რა მეთქვა?! ხომ ვერ ვეტყოდი, სულ ცოტა ხნის წინ მე და ფრიდრიხ ნიცშე სამყაროს ამაოებაზე ვმსჯელობდით და ასე აბსურდის სამყაროში ხელი–ხელ ჩაკიდულები ვსეირნობდით მეთქი. თან ბოლობოლო ასეთი კითხვები უბრალოდ ფორმალობაა და მეტი არაფერი. უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვი, ზრდილობის გამოხატვის ერთ ერთი ადვილი და ყველასთვის ხელმისაწვდომი საშუალება.
–––მეც არა მიშავს. ისე დღეს ჩემი დაბადების დღეა, შეგეძლო მოგელოცა, თუმცა დარწმუნებული ვარ კიდევ დაგავიწყდა.
ისეთი უკმაყოფილო ხმა ჰქონდა ალბათ ელოდა, ვეტყოდი ,,არა, არა, არ დამვიწყნია, აი ახლა ვაპირებდი დარეკვას და შენ დამასწარი მეთქი’’. თუმცა არ მიყვარს ტყუილი, სასტიკად არ მიყვარს. მართალი გითხრათ არც დაბადების დღეები მეხატება დიდიად გულზე. ასეთი დღესასწაულების აზრს ვერც ვხვდები, ხოლო რაც არ მიყვარს, იმას ვცდილობ დიდი ყურადღება არც მივაქციო, ამიტომ ხშირად მავიწყდება კიდევაც.
–––ხო კიდევ დამავიწყდა! ოჯახის წევრები, რომ არა, ალბათ ჩემი დაბადების დღეც დამავიწყდებოდა. . .
–––შენ როგორც ყოველთვის უცნაური ხარ და რაღაცეების მოჩმახვა გევასება. ჩაიცვი და ჩემთან გამოეთრიე, ბიჭებმა ცოტა ხნის წინ დამირეკეს. მალე აქ იქნებიან, უნდა აღვნიშნოთ, სრულწლოვანი ყოველდღე კი ვერ გახდები!
ბოლო წინადადება ისეთი სიამაყით წარმოთქვა, ეტყობა მართლაც ძალიან უხაროდა თვრამეტი წლის რომ ხდებოდა. ეს ხომ საზოგადოების სრულყოფილ წევრობას ნიშნავდა. ზემოთ ნახსენები კი მისთვის ნიშნავს: ხმის მიცემის უფლებას, მანქანის მართვის უფლებას, მაგრამ რაც ყველაზე მნიშვნელოვანია და ფუნდამენტალურია ესაა აზარტული თამაშები. ახლა ხომ პოკერებსაც და ტოტალიზატორსაც უფრო ხშირად ითამაშებს, თუმცა უფრო ხშირად როგორღა შეძლებს ისედაც სულ იქ გდია, მის ასაკს კი დიდ ყურადღებას არც არავინ აქცევს. ასეა თუ ისე, როდესაც მეგობარი თავის დაბადების დღეზე გპატიჟებს, თანაც ისეთი როგორიც ჩემთვის გიორგია, უარს არავინ ამბობს და მეც შევპირდი, ერთ საათში მანდ ვიქნები მეთქი. გიორგიმ მითხრა, იჩქარეო და ყურმილი დაკიდა. ჩემი მეგობარი ქალაქის მეორე ბოლოში ცხოვრობს ასე, რომ მართლა უნდა მეჩქარა.
სულ რაღაც ათ წუთში წყალი გადავივლე, სწრაფად ჩავიცვი და გასასვლელად გავემზადე. მზე სადისტივით აცხუნებდა, ირგვლივ ცხელი ჰაერი ტრიალებდა და სუნთქვას არ მაცლიდა. ვიფიქრე უკან ავბრუნებულიყავი, მაგრამ გიორგის განაწყენება არ მსურდა. ქუჩის მეორე მხარეს საჩუქრების მაღაზია მეგულებოდა, მეც შევედი და თვალის ცეცება ვიწყე. ისე გრილოდა ვიფიქრე აქ დავრჩები მეთქი.
გამყიდველი გოგო მომიახლოვდა და მკითხა.
–––რითი შემიძლია გემსახუროთ?
–––მეგობრისთვის საჩუქრის ყიდვა მინდა.
მივუგე და თვალი მალევე მოვაცილე. წითელ ლოყება სახე ისე საზარლად დაემანჭა, რომ ყურებას გაუსაძლისს ხდიდა, ხელოვნური ღიმილი, როგორც მათხოვარს აქოთებული სუნი ისე აკიდებოდა. ადვილი წარმოსადგენია ალბათ ყოველ დღე სარკის წინ რამდენი საათი ვარჯიშობს ასეთი გამომეტყველების დასაჭერად. უაზრო მაკიაჟი და გამომწვევი ჩაცმულობა, უშნო, უხერხულ მოძრაობაში გაერია და ამ ყველაფერმა საზარელი სალათა მომაგონა, ის საზარელი სალათა, რომელშიც ალბათ რაც კი შეიძლებოდა ყველაფერი ერია და რომელსაც ბავშვობაში ბებიაჩემი პირში ძალით მტენიდა.
–––შენი მეგობარი ბიჭია?
მკითხა ანაზდად შუა ხნის მამაკაცმა, რომელიც მაღაზიაში ჩემსავით რაღაცის შესაძენად იყო შემოსული. ეს კაცი ისეთი მსუქანი იყო ისეთ, რომ შეხედავდი, გეგონებოდა ახლა ჩემს შესანსვლას აპირებსო. დოინჯ შემოყრილი გვერდით მედგა და ღორივით ვიწრო თვალებს ხარბად აცეცებდა. სახე საზამთროსავით დამრგვალებოდა, ლოყები ფუნთუშებივით დაბერვოდა. ქვედა ტუჩი ძირს გადმოვარდნოდა და პირის დაკეტვას ვერ ახერხებდა. წინა კბილები უკლებლივ შემოცვეთოდა, როგორც ჩანს ამდენ ღეჭვას ვეღარ გაუძლეს. იმ დღეს ერთ სულელურ ჟურნალში ამოვიკითხე ,,ბევრი ჭამა კბილებს აფუჭებსო’’ ხოდა ეს შეთხვევა ამ კაცზე ზედგამოჭრილად მეჩვენა. ისე არ მეგონა თუ იმ ჟურნალში რაიმე სიმართლე ეწერებოდა, როგორც ჩანს მათაც გაეპარათ ერთხელ. . . სიმართლე თუ არა მაგდაგვარი მაინც. გავიფიქრე რა ეს უცბად სიცილი დავიწყე.
კაცმა როგორც ჩანს იწყინა. დამძიმებული მკლავი, ნელი მოძრაობით მაღლა ასწია და თავი მოიფხანა. შემდეგ კვლავ მე შემომხედა, თვალი თვალში გამიყარა და კითხვა გამიმეორა.
–––შენი მეგობარი ბიჭია?
მივხვდი მანამ პასუხს არ გავცემდი, არ დამეხსნებოდა. გადაწყვეტილი ჰქონდა საჩუქრის ყიდვაში დამხმარებოდა.
–––კი ბიჭია, მაგრამ გმადლობთ, ჩემით შევურჩევ რამეს.
ვუპასუხე და ვიტრინისკენ შევბრუნდი.
–––როგორც გენებოს ყმაწვილო, მაგრამ ერთი ამ ყანწს შეხედე.
ხელის ნელი მოძრაობით ჰაერი გააპო და იქვე კუთხეში ჩამოკიდებული ყანწისკენ გაიშვირა. თან ამ უკანასკნელს ისეთი ხარბი მზერა ესროლა, ვიფიქრე, აი ახლა ეცემა, ხელს სტაცებს და გაიქცევა მეთქი.
–––თუ შენი მეგობარი მოქეიფე კაცია. . . ამ ყანწით ძალიან გაახარებ.
დაიხროტინა კაცმა და გოდორივით გამოზნექილ მუცელზე ხელი ზარმაცად დაიტყაპუნა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ეს კაცი საშინლად შემზიზღდა. თუმცა, რაც გინდა ძნელი საღიარებელი ყოფილიყო, ეს გაქონილი არსება, რომელიც ღორს უფრო ჰგავდა, ვიდრე ადამიანს და რომელსაც მუცლის მაგივრად ქვევრი ედგა, მართლაც კარგ რჩევას მაძლევდა. გიორგის დალევა საშინლად უყვარს და ეს ყანწიც აუცილებლად მოეწონებოდა. თან არც ისეთი ძვირი ღირდა. ყანწში ოცი ლარი გადავიხადე და ორი ლარიც ლამაზად შეფუთვაში.
არ გეგონოთ, რომ საჩუქრის შეფუთვა მინდოდა, უბრალოდ ვიცოდი, გიორგის გაეხარდებოდა, როდესაც შეფუთულ საჩუქარს დაინახავდა. გამოგიტყდებით და არ მესმის, არ მესმის შეფუთული საჩუქრის აზრი. . . ასეა თუ ისე, ჩემს მრჩეველს მადლობა გადავუხადე და ავტობუსის გაჩერებისკენ წავედი.
თვალწინ სულ ჩემი მსუქანი მრჩეველი მედგა. აშკარაა დალევა და ჭამა ძალიან უნდა ჰყვარებოდა. წარმოვიდგინე რამდენს ჭამს ყოველ დღე და ამავდროულად რამდენი გაჭირვებული ადამიანი იღუპება ყოველ დღე შიმშილით. ამ გასიებული კაცის დღიური საკვები შიმშილით მომაკვდავ ბავშვებს, რომ დაურიგო, ალბათ დღეში ას ბავშვს მაინც გადაარჩენ. ეს კაცი ნელ–ნელა უფრო და უფრო შემზიზღდა. შემდეგ ჩემი მეგობარი გიორგი გამახსენდა. გამახსენდა თუ როგორ უყვარს ქეიფი დ უეცრად ისიც, ორმოცი წლის ასაკში, ამ კაცივით გასიებული დამიდგა თვალწინ. სულ დავიბენი, დავიბენი კი არა და უაზრო ხასიათზე დავდექი. გადავწყვიტე სხვა რამეზე მეფიქრა, ჩემს მიერ ახლად შეძენილი, ვითომდა ლამაზად შეფუთულ ყანწს დავხედე, ზიზღისგან რამის ხელიდან გამივარდა. ამის შეფუთვაში სულ რაღაც ორი ლარი მივეცი. ჩემთვის ეს ორი ლარი დიდს არც არაფერს ნიშნავდა, მაგრამ ამავ დროულად დედამიწაზე ალბათ რამდენი ადამიანი კვდება შიმშილით იმის გამო, რომ ფული საერთოდაც არ გააჩნია. მე კი ეს ორი ლარი ამ სისულელის შეფუთვაში გადავიხადე. შეიძლება ითქვას, ადამიანის სიცოცხლე უფრო იაფი ღირს, ვიდრე ამ სულელობის შეფუთვა. თან რისთვის, რომ შემდეგ ვიღაცამ ეს დაფხრიწოს და დაგლეჯილ ქაღალდს ნაგავში უკრას თავი. საქმე მარტო ყანწის შეფუთვაში არ არის. ირგვლივ ყველაფერი შეფუთულია და ამ უაზრო შეფუთვაში მილიონები იხარჯება. თითქოსდა მთელი ეს სამყარო ერთი დიდი ყანწია, ჩვენ კი გაუთავებლად ვფუთავთ და ვფუთავთ. მოგვბეზრდება თუ არა ერთი მოდელი, სასწრაფოდ ნაკუწებად ვაქცევთ და ახლა მეორეს ვიგონებთ. მოვა დრო და მასაც დავგლეჯთ. თითქოსდა ყველაფერი ეს, ერთი უთავბოლო სერიალი იყოს. ამ ფიქრში ჩემი თავიც შემზიზღდა, შემზიზღდა ყველა ის, რომელიც ამ უცნაურ სამყაროში ცხოვრობს (ყოველ დღე პირწმინდად ასრულებს მფუთავის მოვალეობას და თავს თავისუფალ ადამიანს უწოდებს, შემდეგ ეკლესიაში შედის და ღმერთს შენდობას სთხოვს, ეგრეთ წოდებული, ცოდვების გამო).
გაჩერებასთან გავჩერდი, საშინლად მცხელოდა, ავტობუსი არ ჩანდა, მივხვდი კაი ხანს კიდევ არ მოვიდოდა. მზე კი გავარვარებულ სხივებს სეტყვასავით დაუნდობლად მიშენდა. იქვე ხეს შევაფარე თავი, ვიფიქრე, ჩრდილი მიშველიდა. ხე გაგუდულ ჰაერში დასჯილი ბავშვივით იდგა, ზედ კი გაქვავებული ფოთლები მოესხა. ამაზდად გვერდით ორი მოხუცი ქალი ამომიდგა. როგორც ჩანს ისინიც დასჯილ ხეს, მზის სეტყვისგან აფარებდნენ თავს. ერთი ეუბნებოდა მეორეს, ეს რა თაობა მოდისო, მეორეც სინანულით თავს უქნევდა.
უეცრად მომინდა ამ ქალებს მივარდნოდი, სახე მათ ბალნით გამოტენილ ყურებთან მიმეტანა და მთელი ხმით შიგ ჩამეძახა. . . ,,ნეტა თქვენ მეტი საქმე არ გაქვთ? თქვენ თქვენ თავებს მიხედეთ, ეს თაობა სწორედ თქვენიდან აღმოცენდა!’’, მაგრამ თავი შევიკავე. მივხვდი, რომ ამ გამოხტომით ცეცხლზე ნავთს დავასხამდი, ხომ ვიცი მათაც ეგ უნდოდათ, თავიანთ ფილოსოფიაში კიდევ ერთხელ დარწმუნდებოდნენ. მეორე დღეს კი ნახევარ ქალაქს ეცოდინებოდა, თუ როგორ უეცრად დაესხა თავს, გაჩერებაზე მდგომ ორ პენსიონერს, ერთი გაუზრდელი და თავზე ხელ აღებული ბიჭი. ამ ყველაფერს კვლავ მოჰყვებოდა ცნობილი გამონათქვამი. ,,დედა დედა ეს რა თაობა მოდის’’.
ისე სულ მიკვირს არ ბეზრდება ამ ხალხს ასეთი სულელობების ლაპარაკი?! ამ ქალების ბებიები თავის დროზე იძახდნენ ეს რა თაობა მოდისო, მანამდე კიდევ მათი ბებიები, უფრო ადრე ამ უკანასკნელების ბებიები და ასე შემდეგ. ბოლოს ჩემი თაობაც დაბერდება და დარწმუნებული ვარ ჩვენც იმავეს ძახილს მოვრთავთ. სადმე საჩივრის შეტანა, რომ შეიძლებოდეს ალბათ აქამდე თაობებზე საჩივრებით გამოტენიდნენ იქაურობას. მერე გენახათ თქვენ ციხის სავსე საკნები. თუმცა რა მიკვირს, ჩემმა თაობამაც იწყო მომავალ თაობაზე ჩივილი. ,,ეს რა ბავშვები მოდიანო, ჩვენ სად ვიყავით ასეთებიო’’. საინტერესოა ნეტა რა ბავშვები მოდიან, ანდა ნეტა ჩვენ რა ვიყავით?!
ალბათ ყველას უნდა, რომ ყველა თაობის ადამიანი ერთნაირად აზროვნებდეს, ჰო გასაგებია, ეს ხომ ნამდვილი ედემი იქნებოდა. ედემში ხომ ასეა, ყველა ერთნაირია, ყველაფერი უზრუნველყოფილია, არ არსებობს დარდი, საფიქრალი და რაც მთავარია არაა არანაირი განსხვავებული აზრი. როგორც ჩანს ადამიანებს ოდითგანვე სურდათ ედემში ცხოვრება. სადღაც ამოვიკითხე ჯერ კიდევ ძველი ბერძნები და სპარტელები ჩიოდნენ მომავალ თაობებზე.
ამ ფიქრებში გართულმა თავი ამოვყავი, ერთ გაუბედურებულ ავტობუსში. ბილეთის აღებისთანავე დავიწყე თავისუფალი ადგილის ძებნა, სადაც ჩემთვის წყნარად დაჯდომას შევძლებდი. როგორც წესი, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში ასვლისთანავე ნაუშნიკებს ვიკეთებ და მუსიკას მაღალ ხმაზე ვუსმენ. სწორედ მაშინ, როდესაც ნაუშნიკებს ვიკეთებდი, ჩემდა საბედნიეროდ გაჩერებაზე ახალგზარდა ბიჭი ჩავიდა და ერთი ადგილი, მძღოლის გვერდით განთავისუფლდა. ცოტა წინ წავიწიე და მძღოლის გვერდით ამოვყავი თავი. სკამი დანით იყო ნაწვალები და ზედ რაღაც უცნაური ინიციალები იყო გამოსახული. უფრო სწორად ამოტიფრული. ეს ჩვევა როგორც ჩანს ჩვენი ძველის ძველი წინაპრებიდან გადმოგვყვა. იმ წინაპრების, რომლებიც ჯერ კიდევ გამოქვაბულებში ცხოვრობდნენ. ეს არც გამკვირვებია, ჩვენ ხომ ტრადიციების და წინაპრების თაყვანის მცემელი ერი ვართ, მაგრამ აბა ერთი წუთით წარმოიდგინეთ თუ როგორ წვალობდნენ ზემოთ ხსენებული წინაპრები, საწყლებს არც დანები და არც სხვა რაიმე ლითონის ბასრი ნივთი არ გააჩნდათ. ასე წვალებ–წვალებით ჩიჩქნიდნენ უხეშ გამოქვაბულებს ქვებით. ჩვენი ახალგაზრდობაც შეძლების და გვარად პატივს მიაგებს მათ ღვაწლს და რაც მთავარია არ ივიწყებს და ბაძავს კიდევაც.
ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი ავტობუსი, ჩვეულებრივი მძღოლი, ჩვეულებრივი მგზავრები. არაფერი ისეთი, უცნაურის მომასწავლებელი. ალბათ არც იქნებოდა, რომ არა ის საშინელი ცხელი ჰაერი, რომელიც ავტობუსში ტრიალებდა და სუნთქვას გაუსაძლისს ხდიდა, და რომ არა ის საცობი, რომელშიც უეცრად თავი ამოვყავით. უეცრად ავტობუსი გაჩერდა და ასე ხუთი წუთი ქვასავით გაშეშდა. ცალი ყურსასმენი გამოვიძრე და უკან გავიხედე. იქ კი ისეთი მდგომარეობა დამხვდა, რომელსაც ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი, ალბათ უკანასკნელ კოშმარშიც კი. ავტობუსი გატენილი იყო ხალხით, ხალხი ერთმანეთში სალათასავით იყო ათქვეფილი. ზოგი ყურძნის მტევნებივით ეკიდა სახელურზე, ზოგი ფანჯარაზე იყო გაკრული, როგორც მე მაქვს სახლში ჩემი საყვარელი ფეხბურთელის პლაკატი გაკრული, ზოგი კი ერთმანეთს შეყვარებული წყვილივით ჩაკვროდა. პლუს სიცხე, რაც გაუსაძლისს ხდიდა იქ გაჩერებას. ერთი სიტყვით მთელი ეს ავტობუსი ერთ ქვაბში იხარშებოდა და ოფლის სუნში ზასაობდა. ის ვინც რაიმენაირად მოახერხა და ახლა სკამზე იჯდა, თავზე მოხუცები წამოსდგომოდნენ და ზემოდან მძიმედ ასუნთქებდნენ. სუნთქვაში კი ასეთ სიტყვებს გამოსცრავდნენ ,,დამსვი შე უსინდისო, არა გრცხვენია?!’’ ადგომას კი არავინ ყაბულობდა, არავის ეთმობოდა დიდი ბრძოლით მოპოვებული სავარძელი.
მძღოლმა შენიშნა თუ არა, რომ ცალი ყურსასმენი გამოძრობილი მქონდა, იწყო ჩემთან საუბარი ( ამას თუ საუბარი ჰქვია ):
–––მეგობარო, ერთი ეს ნახე, ვიღაც სულელმა წინ ჩახერგა ეს ჯართი და დაძვრას აღარ აპირებს. ეი, შენ, დაძარი ეგ შენი დედა მოტყნული ჯართი. . .
შესძახა უეცრად საშინელი ხმით. იქიდანაც რაღაც მსგავსი ხმა მოვიდა, უფრო სწორად იმ ხმის ნარჩენი, რომელმაც ჩვენამდე მოაღწია. ეს ხმა მანქანების უკმაყოფილო ბღავილის და მძღოლის გინებით იყო შეზავებული.
–––ნუ ყვირიხარ, ასეთი საშინელი ხმით!
დაიკივლა უეცრად ერთერთმა მგზავრმა, ავტობუსის მეორე ბოლოდან. ეს ქალი ჩემს ადგილას, რომ მჯდარიყო, ალბათ მძღოლს საერთოდ ადგილზე გაათავებდა. ქალის დაყვირებამ, რაღაც პროტესტს ჩაუყარა საფუძველი და აქამდე თუ რამდენიმე დედაკაცი თავისთვის წუწუნებდა, ახლა უკვე ყველამ ერთად ხმას უმატა. ყველა ცდილობდა შეძლებისდაგვარად პროტესტი გამოეთქვა მძღოლის მიმართ. ქალებს კაცები აყვნენ. ,,იყვიროს მან და მეც დავიყვირებო’’. აი სწორედ ეს მოხდა. ყველა ერთ ხმად ალაპარაკდა. ზოგმა მთავრობაც გაიხსენა. ისმოდა ყველასთვის ცნობილი შეძახილები ,,რას გვიშვება ეს მთავრობა’’. მძღოლი ოდნავ ახალგაზრდა, რომ ყოფილიყო, ერთს ალბათ თაობაზეც დაიჩივლებდნენ. ის წყნარი საზოგადოება, რომელიც აქამდე ხმის ამოუღებლად და მშვიდად მგზავრობდა საზოგადოებრივი ტრანსპორტით, ახლა უკვე ბრბოდ გადაქცეულიყო და თითქოს ლიდერს ელოდა, ლიდერს, რომელიც ყველაზე მეტს იაქტიურებდა.
–––კი, მაგრამ ასე როდემდე უნდა ვიდგეთ?
–––ეს ვის ხელში ვართ?!
–––წადი, წადი, დავიხოცეთ!
ისმოდა შეძახილები
ერთმა შავებში გახვეულმა ქალბატონმა იმაზეც გამოთქვა პროტესტი, რომ მძღოლები სპეციალურ სასწავლებელს არ ამთავრებენ, სანამ მუშაობას დაიწყებენ. ,,ასე ხომ ყველა ვიმუშავებდით’’.
ბოლოს ლიდერიც გამოჩნდა. უკმაყოფილო ბრბოდან შუა ტანის მამაკაცი გამოძვრა, და მძღოლს ჭკუის სწავლება დაუწყო. ლიდერი მძღოლს უხსნიდა თუ როგორ უნდა დაეღწია საცობისთვის თავი. ლიდერმა მოახლოვებასთან ერთად პირიდან ისეთი სიმყრალე გადმოანთხია, ალბათ გველეშაპებსაც შეშურდებოდათ მისი. ბუზღუნა მძღოლი, სხვა დროს ალბათ შეუბღვერდა პირ –აქოთებულ მგზავრს და ეტყოდა ,,თავიდან მომწყდიო’’. ამჯერად კი იძულებული იყო მოეთმინა სულელი მგზავრის გამოხტომები. ბოლოს დაუჯერა ბრბოში გამომცხვარ ლიდერს, რომელიც უმტკიცებდა, ორ მანქანას შუა გამძვრალიყო და კინაღამ ყველა საიქიოში გაგვისტუმრა.
ლიდერს არ გაუმართლა, მიხვდა ჯობდა ისევ ბრბოში შერეულიყო და თვალის დახამხამებაში გაქრა.
–––რა არის, უნდა დაგვხოცო?
–––სად მიძვრები, რომ მიძვრები?
–––ვერ ხედავ, რომ ვერ გაეტევი?!
კვლავ მოისმა აღშფოთებული შეძახილები, ამჯერად უფრო მრისხანე. ბრბოს კვლავ გამოეყო ერთი შუა ხნის მამაკაცი. ყოჩაღად გადავარცხნილ თმებზე ჭაღარა შეპარვოდა, სახე ოფლით ჰქონდა დაფარული და წარამარა ცხვირსახოცს იგლესდა ცხელ ოფლში დამბალ სახეზე. ამ ორ კაცს შორის არჩევანი, რომ ყოფილიყო, ლიდერად მე ისევ ამ უკანასკნელს ავირჩევდი. ამ კაცს პირში გველეშაპის სიმყრალე მაინც არ ჰქონდა.
–––თუ ტარება არ იცი მე დამსვი!
შესძახა ახლად გამომცხვარმა ლიდერმა.
–––შენ როგორ დაგსვა ძმაო? მაგის უფლება მე ვინ მომცა. . . ვინმემ, რომ დამინახოს, იმწამსვე სამუშაოს დავკარგავ. გაიხსნება გზა და წავალთ.
ლიდერი წელში გაშლილი ედგა მძღოლს თავზე. შევატყვე რაღაცის თქმას აპირებდა და იტყოდა კიდევაც, რომ არა უეცრად ბრბოში ამტყდარი ქაოსი. ლიდერმა მძღოლს თავი ანება და საქმის გასარჩევად კვლავ ბრბოში შევარდა. ერთი შუახნის ქალი დაფეთებული გაჰკიოდა.
–––ჩემი საფულე. . . ჩემი საფულე. . . ვიღაცამ ამომაცალა. . . მაგან არ გაიხაროს . . . ჩემი უკანასკნელი ფული იყო, ერთი კვირის დასაფლავებული მყავს მამა და ახლა მის საფლავზე მივდიოდი. საფლავიც კი ვერ გავუკეთე წესიერად. ეს ფული კი მაგისთვის მჭირდებოდა. ღმერთო მიშველე, ხალხო, თქვენ მაინც მიშველეთ.
ქალს გარშემო უამრავი უცხო და აღშფოთებული სახე ეხვია, მათგან ერთი კი ქურდი უნდა ყოფილიყო. მგზავრები უკმაყოფილების ნიშნად თავს აქანქარებდნენ. ანაზდად ყველამ ჯიბისკენ წაიღო ხელი და შიგ ფათური იწყო, მეც ხომ არ ამომაცალეს რამეო. მძღოლი სუყველას დაავიწყდა, ახლა ყველა ქურდზე ფიქრობდა. მძღოლმაც თავის მხრივ დრო იხელთა და მე გადმომილაპარაკა.
–––მეგობარო ნახე, ახლა ერთმანეთს დახოცავენ. . . მეტის ღირსებიც არიან!
ადვილი შესამჩნევი იყო, ეს ყველაფერი ხალისს ჰგვრიდა, თითქოს ამით ყრილობდა ჯავრს გაჯიუტებულ მგზავრებზე, მძღოლმა განაგრძო. . .
–––მე თუ მკითხავ მაქედან ყველა ერთი და იგივეა. ნახე ყველა როგორ აღშფოთებული დგას, დიახაც ყველა წუხს, მაგრამ წუხან იმიტომ, რომ ნანობენ თავის დროზე თვითონ რომ არ ამოაცალეს ეგ წყეული საფულე. . . იმ საბრალო დედაკაცს. ის ქურდი ჩემში პატივისცემას იმსახურებს, მან გაბედა და გააკეთა ის რაც უნდოდა. გამბედაობა ეყო და იქურდა. ესენი კი, ნახევარზე მეტმა რომ იცოდეს შემრჩებაო და პასუხს არავინ მომთხოვსო, დაუფიქრებლად წავლენ ყველაფერზე, მაგრამ ეშინიათ. მათგან ძალიან ცოტას თუ აქვს შეგნებული რომ საწყალი ქალი არ უნდა გაქურდონ, დანარჩენებს უბრალოდ ეშინიათ. ხოდა მათ ისევ ეს ქურდი მირჩევნია.
უეცრად მძღოლი გაჩუმდა და შეშინებული თვალები მომაპყრო. მიხვდა, რომ უცხო ადამიანთან გულახდილად საუბარი არ ღირდა, ბოლოსდაბოლოს მეც ხომ ერთი ჩვეულებრივი მგზავრი ვიყავი, მათი ნაწილი. . . ასე თუ ისე მძღოლისთვის მე ბრბოს ერთი ნაგლჯი ვიყავი, მეც როგორც ყოველი მგზავრი ავტობუსში მისთვის სრულიად უცხო სტუმარი ვიყავი. რამდენიმე წამი ასე შეშინებული მიყურებდა, მე გავუღიმე, მინდოდა მეგრძნობინებინა, რომ საკუთარი სუბიექტური აზრის გამო არ გავკიცხავდი. ამ დროს მანქანების კოლონა ოდნავ დაიძრა და ჩვენც რამდენიმე მეტრით წინ წავიწიეთ, ბრბო კი უფრო და უფრო ახმაურდა.
შუა ხნის მამაკაცმა, რომელსაც სულ რაღაც ორი წუთის წინ მძღოლობა ჰქონდა განზრახული, ახლა გამომძიებლობა დაეწყო.
–––თქვენ ახლოს ვინც დგას, იქიდან იქნება ვინმე! გთხოვთ არ ავირიოთ. –ეუბნებოდა მგზავრებს. –––ახლა პოლიციაში დავრეკავ და ისინიც მალევე აქ გაჩნდებიან. რამდენიმე ადამიანს გაჩხრეკენ და ყველაფერი ამით მოგვარდება.
ამ წინადადებას სხვადასხვა გამოხმაურება მოჰყვა. ის ვინც ქალისგან შორს იდგა კმაყოფილი იყო, ხოლო ვინც ახლოს, უკმაყოფილებას არ მალავდა.
–––ასეც არ შეიძლება. –შესძახა ერთმა გამხდარმა ბიჭმა, და დაზარალებულს მიუბრუნდა. –––თქვენ ახლა შენიშნეთ, რომ საფულე აღარ გაქვთ? იქნებ ნამდვილი ქურდი მანდ აღარ დგას და უკვე ხალხშია შერეული?
–––იქნებ და საერთოდ უკვე ავტობუსიდანაც ჩავიდა?
ჩაერია მეორე, შავებში ჩაცმული ბიჭი, რომელსაც ეტყობოდა ეჩქარებოდა და აქ გაჩერება, პატრულის მოსვლამდე სრულებით არ ეპიტნავებოდა.
–––არა თხუთმეტი წუთის წინ საფულე ჯერ კიდევ ჯიბეში მედო. –წაისლუკუნა ქალმა. –––და აგერ უკვე ოც წუთზე მეტია, არა ვინ ჩასულა ავტობუსიდან.
–––ეს იმას ნიშნავს, რომ ქურდი კვლავ ავტობუსშია!
შესძახა ვიღაც გამოთაყვანებულმა ბერიკაცმა და ქალს თვითკმაყოფილი სახით მიაჩერდა, თითქოსდა ეუბნებოდა ,,აბა მეტი რითი შემიძლია გემსახუროთო’’.
–––ჰოდა, აი ახლა პოლიციაში ვრეკავ!
დაიწყო კვლავ ლიდერმა, რომელიც ახლა გამომძიებლის როლში იყო შეჭრილი და ქურდის ხელში ჩაგდება თავის მოვალეობად მიაჩნდა.
–––მე ვერ გავჩერდები, ძმაო, უნდა ჩავიდე, მეჩქარება, ასე რომ არ მეჩქარებოდეს მერწმუნეთ გავჩერდებოდი.
თქვა ავტობუსის მეორე ბოლოში ფანჯარაზე აკრულმა ბიჭმა. ხელ–ფეხი დაპატიმრებულივით მიეკრა ფანჯარისთვის და მხოლოდ სახით იყო შემობრუნებული. ეს ის შავებში ჩაცმული ბიჭი იყო, რომელმაც რამდენიმე წუთის წინ ვარაუდი გამოთქვა ,,იქნებ და ქურდი ავტობუსში საერთოდაც აღარც არისო’’.
–––გასაგებია. . . გასაგებია, რომ გეჩქარება, მაგრამ ეგრე ყველა ჩავა, ყველას ეჩქარება, თან გინდ მარტო შენ ჩახვიდე ჩვენ რა ვიცით ვინ არის ნამდვილი ქურდი?!
თქვა ,.გამომძიებელმა’’ და ბიჭს ეჭვის თვალით უწყო თვალიერება.
–––მოიცა, შენ რა გინდა მითხრა, რომ მე ვარ ქურდი? –შესძახა შეურაცხყოფილი ხმით ბიჭმა. –––გითხარი მეჩქარება მეთქი. აი ახლა ავდგები და ჩავალ!
კაცი გამომძიებლის როლში ბოლომდე შეჭრილიყო და დამნაშავის გამოვლენა ახლა უკვე თავის მოვალეობად მიაჩნდა. ალბათ იფიქრა თუ ამ ბიჭს გავუშვებ, მერე ყველა ჩასვლას მოინდომებსო და ხალხის ნდობასაც დავკარგავო. შემდეგ საერთოდაც შეიძლება უკვე მასზეც მიეტანათ ეჭვი. ალბათ ამიტომაც შეტევაზე გადასვლა არჩია. ნათქვამია, ყველაზე კარგი თავდაცვა თავდასხმააო.
–––ვერსადაც ვერ ჩახვალ, ასეა საჭირო და იმიტომ. ასე, რომ იდექი შენს ადგილას და პოლიციის მოსვლას დაელოდე!
ბრბო ახმაურდა. მგზავრებმა ერთმანეთში იწყეს ჩურჩული.
–––იდექი, დაეტიე!
მოისმა რამდენიმე ყრუ შეძახილი, რომელიც აშკარად შავებში ჩაცმული ბიჭის მიმართ იყო განკუთვნილი.
თითქოს დრო გაჩერდა. მზე საშინლად აცხუნებდა, სხივები ავტობუსის მინებს აპობდნენ და მგზავრებს გაოფლილ სახეზე ეკალივით ეალერსებოდნენ. ავტობუსში სიმყრალე მატულობდა, ხალხი ქოთდა. ნელ–ნელა ჩემამდეც მოაღწია სიცხეში ათქვეფილმა ოფლის სუნმა. გველეშაპის პირიანი კაცის სურნელი ახლა სანატრელი იყო. საცობს კი ბოლო არ უჩანდა. მძღოლს შევხედე, ის ერთადერთი იყო, რომელსაც სახეზე ვერაფერს შეატყობდით.
,,ალბათ შეჩვეულია, მაინც სადამდე მიდის ადამიანი, როგორ ყველაფერს ეგუება’’. გავიფიქრე უეცრად. თავს ისე საშინლად ვგრძნობდი, რომ ალბათ კიდევ ნახევარი საათიც ასე და გავგიჟდებოდი კიდევაც, ის კი ჩემს გვერდით მოკალათებულიყო მძღოლის სავარძელში და რულს უდარდელად ატრიალებდა. ერთადერთი ალბათ რისი შიშიც ჰქონდა ეს იყო, სამუშაოს დაკარგვა. ანუ ადგილის იმ ჯოჯოხეთში, რომელშიაც უწევდა მუშაობა. დარწმუნებული ვარ, მგზავრებს ყველას სათითაოდ გადაუვლიდა თავისი საზარელი ავტობუსით ოღონდაც სამუშაო არ დაეკარგა.
ნელ–ნელა ფიქრს შევყევი, ამ ბოლო დროს ჩვევად მექცა. ფიქრებში ისე ვერთობი, როგორც ნარკომანი აბსტრაქციით. ამ ფიქრმა კი ძრწოლა დამაწყებინა. ,,ვინ მიიყვანა ეს ადამიანი იმ დონემდე, რომ მასზე აღარაფერი მოქმედებს?! ყველაფერს შეგუებულია და მხოლოდ თავისი ადგილის შენარჩუნებაზე ფიქრობს. მერე და სად, ჯოჯოხეთში?! ვინ და იმ საზოგადოებამ, რომელიც ახლა უკან უზის და ასე გამწარებული რძებს ქურდ’’. მომინდა ფეხზე წამოვარდნილიყავი და მთელი ხმით მეყვირა ,,თქვენ. . . თქვენ . . . თქვენ ხართ ამ ყველაფერში დამნაშავენი, თქვენვე გამოგაქვთ თქვენი თავისთვის განაჩენი, ასეთი სასტიკი და საზარელი. . . თქვენივე უგუნურებით, შემდეგ კი ამავე განაჩენს აპროტესტებთ და დამნაშავეს ვიღაც ჯიბის ქურდში ეძებთ’’ მაგრამ თავი შევიკავე ან რა აზრი ჰქონდა?! ახლა ყველა ჩემზე გადმოიტანდა თავის ბოღმას და გველეშაპის ცეცხლივით მე მომანთხევდნენ. ვინ იცის აქედან რამდენს აქვს ამ მძღოლზე ჯოჯოხეთური სამუშაო და აი ახლა ყველა საკუთარი ფეხით მიბრძანდება იქ. ეს ავტობუსი ნავად მეჩვენა, ნავად, რომელსაც სულები ჯოჯოხეთში გადაჰყავს და ასე სათითაოდ თითო თითოდ გაჩერებაზე არიგებს. დარმწმუნებული ვარ, ამ მგზავრებიდან არავის ულხინდა ყველას ჯოჯოხეთში თავ–თავისი საპატიო ადგილი ეკავა. ხოლო იმ ეშმაკებს, რომლებსაც ესენი ყოველდღე ასე თავ ჩაქინდრული, ხმის ამოუღებლად ემსახურებიან, ასეთ გაუბედურებულ ავტობუსში ვერ შეხვდებით!
საზარელმა ხმამ გამომაფხიზლა, თითქოს ცივი წყალი გადამასხა და კვლავ აქოთებულ ავტობუსში დამაბრუნა.
–––თქვენ მე ვერ გამაჩერებთ, ჩავადივარ, გააღეთ ეს დედა მოტყნული კარები, ჩავდივარ!
ყვიროდა შავებში ჩაცმული ბიჭი, ის უკვე ფანჯარაზე აღარ იყო გაკრული, ახლა ავტობუსიდან ჩასვლას ცდილობდა და ბოღმით დაპათოსებულ საზოგადოებას აქეთ–იქით წევდა.
––––დაიჭირეთ, არ გაუშვათ, გააჩხრიკეთ, ესაა ქურდი!
შესძახა ვიღაცამ. შეძახილი ბრბომ მალევე აიტაცა, თითქოს მთელი ეს ორმოცდაათი ადამიანი ერთ ადამიანად გადაიქცა, ხოლო ეს უკანასკნელი საზარელი ხმით ღრიალებდა.
–––დაიჭირეთ. . . დაიჭირეთ. . . არ გაუშვათ. . .
ბოლოს ბრბოს გამოეყო რამდენიმე ახმახი და ბიჭს ქეჩოში სწვდნენ. ბიჭს, როგორც ჩანს ნერვებმა უმტყუნა და ერთ–ერთ მოზვერივით კაცს, რომელიც ჯიქურად ეჯაჯგურებოდა და მარცხენა ხელზე ძლიერად ჩასჭიდებოდა, ხოლო მეორე ხელის ჯიბეში ჩაყოფას უპირებდა, შიგ სახეში სდრუზა მუშტი. კაცი რომელის თავი ცხენის თავს უფრო წააგავდა, ვიდრე ადამიანისას, ერთი შეტორტმანდა და ხალხში პოპ ვარსკვლავივით გადაეშვა. ბრბომ ხელი შეაშველა და სახე დასისხლიანებული პოპ ვარსკვლავი ჰაერში გაშეშდა. ხალხმა ღრიალს უმატა, ახლა ყველა ერთხმად გაჰყვიროდა.
–––ნახეთ, ნახეთ, რა ქნა, ჩქარა დაიჭირეთ, ქურდია, ქურდი!
რამდენიმე წამი არ იყო გასული და ბიჭს ათიოდე ცხენის თავიანი ახმახი ეხვია და კატლეტივით ბეგვავდნენ.
შეშინებული ბავშვები, გაშმაგებული დედაკაცები, გაცოფებული მამაკაცები. ყველა ერთმანეთში ირეოდა და ერთხმად საზარლად გაჰკიოდა. ამ ბრბოშივე იყო ათიოდე ცხენის თავიანი კაცი, რომელიც ბიჭს კვლავ დაუნდობლად სცემდა. ბიჭი ერთი შეტორტმანდა და იმ მხარეს გადავარდა საითაც ბრბო იყო შეკუჭული. ბრბომ ცხენის თავიანი კაცისგან განსხვავებით, წაბარბაცებული ბიჭი აღარ მიიღო და მანაც იქვე ხალხის ფეხებთან მოადინა დგაფანი. გამარჯვებულ ბრბოს, ჩვენთვის კარგად ნაცნობი ლიდერი საზეიმო ვითარებაში გამოეყო და როგორც წითელ ხალიჩაზე მიმავალი, ჰოლივუდის ვარსკვლავი, თვით კმაყოფილი სახით ბიჭისკენ გაემართა, შემდეგ დაიხარა რათა მისი ჯიბეები საგულდაგულოდ გაეჩხრიკა.
უეცრად ყველა გაჩერდა და რამდენიმე წამი სამარისებული სიჩუმე ჩამოვარდა. თითქოსდა მზეც გაითოშა, ხოლო მგზავრები ხეებს უფრო წააგავდნენ, ვიდრე ადამიანებს. ავტობუსში ეგდო შუა ხნის მამაკაცი და მუცლიდან სისხლი სდიოდა. ყველა ამ კაცს დაჰყურებდა, ხმის ამოღებას კი არავინ ჩქარობდა, ჯერ კიდევ ვერ მოსულიყვნენ აზრზე, თუ რა მოხდა. ბიჭმა დრო იხელთა ეცა ფანჯარას, რა ძალი და ღონეც ჰქონდა სისხლით განბანილი დანის ტარი ჩაარტყა მინას და ნამსხვრევებთან ერთად ავტობუსიდან ისკუპა.
–––სასწრაფო. . . პოლიცია. . . ექიმი. . . ექიმი არავინ არის აქ?
გაჰკიოდა ბრბო, კაცი კი სულს ღაფავდა. ხოლო ბიჭი აღარსად ჩანდა. ახლა უკვე მძღოლსაც დაეტყო სახეზე შიში. არ ვიცი რისი უფრო ეშინოდა, სამუშაოს დაკარგვის, თუ იმის, რომ მის გვერდზე კაცი სიკვდილის ღმერთს ებრძოდა.
კარები გააღეს, სისხლში მოთხვრილი სხეული ჩაიტანეს, რამდენიმე წუთში პოლიციელებიც გამოჩნდნენ, სასწრაფო მანქანა კი კვლავ არ ჩანდა. ასეთ საცობში ასე ადვილად ვერ შემოაღწევდა. ბოლოს როგორც იქნა, გამოჩნდა რამდენიმე ადამიანი, რომლებსაც რაღაცა გაეგებოდათ ექიმობაში, სცადეს მამაკაცის გადარჩენა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო, მომხდარის შემდგ სული რამდენიმე წუთში დალია.
უეცრად სიცილი დავიწყე. დღემდე არ ვიცი რატომ. რამდენიმე წამი ასე უაზროდ ვხარხარებდი. დრო დამჭირდა მისახვედრად, რომ ჩემს გვერდით აწ უკვე გაცივებული სხეული, წითელ სითხეში ტივტივებდა, ხოლო მომხდარით აღშფოთებული სახეები, უფრო დიდი აღშფოთებით მე მიყურებდნენ. მივხვდი დანთებულ ცეცხლზე ნავთის როლს ვასრულებდი. გავისუსე, ჯიბეში ხელები ჩავიყავი და უხერხულად ვიწყე აქეთ იქით ყურება. ჩემი მეგობარი გამახსენდა, გამახსენდა, რომ როდესაც ამ უცნაურ ავტობუსში ვჯდებოდი წარმოდგენა არ მქონდა თუ რა მელოდა წინ. მე ხომ მეგობრის დაბადების დღეზე მივდიოდი. წვეულებაზე სადაც გიორგის სრულ წლოვნობა უნდა აღგვენიშნა. . . აღგვენიშნა არა, ისინი უჩემოდაც მშვენივრად აღნიშნავდნენ. მე უფრო ხელის შემშლელი ვიქნებოდი, ვიდრე შემწყობი.
თვალწინ დამიდგა თუ როგორ სხედან ახლა ჩემი მეგობრები, უკლებლივ ყველა ნასვამი. გოგოები და ბიჭები ალკოჰოლს ეტანებიან. განსაკუთრებით გიორგი, ერთი გოგო მოსწონდა და ალბათ სიყვარულშიც დღეს გამოუტყდებოდა. შემდეგ ყველა დათვრება. შეიქმნება ერთი დიდი ღრეობა, კამათი, ჩოჩქოლი. მერე ალბათ გაწევ გამოწევაც. სიტყვიერს ფიზიკური მოჰყვება. სიტყვას ხელი აეკიდება. ვინ იცის იქნებ იქაც რაღაც მსგავსი მელოდა?! ერთი სიტყვით ჩემი მეგობრები ახლა გიორგის სრულწლოვნობას აღნიშნავდნენ, საზოგადოების სრულ ყოფილ წევრად ჩამოყალიბებას. დიახ საზოგადოების! იმ საზოგადოების, რომელთანაც ერთად სულ რამდენიმე წუთის წინ ვიმგზავრე ავტობუსით. საზოგადობა, რომელიც ეძებდა ქურდს და ბოლოს მკვლელი იპოვნა!
ანაზდად პატარა გოგო შევნიშნე, ასე შვიდი რვა წლის. დედას ხელ ჩაკიდებული გვერდში ერთგული თანამოაზრესავით ამოსდგომოდა. ქალმა მეორე ხელი ბავშვის სახესთან მიიტანა და თვალებზე ააფარა. ბავშვი კი ცნობის მოყვარე ცისფრ თვალებს ერთ ადგილას ვერ ასვენებდა და ქურდივით, შეფარულად წარამარა მიცვალებულისაკენ აპარებდა. მე კვლავ გამეცინა, მაგრამ ეს სიცილი აღარ იყო, აღარც დაბნეულობის და აღარც გაურკვევლობის. მე ვიცოდი რაზედაც ვიცინოდი. ეს იყო კმაყოფილების, კმაყოფილების და ბედნიერების, გინდაც დროებითი. მე მიხაროდ, მიხაროდა ის, რომ ჯერ კიდევ არა სრულწლოვანი მერქვა და არც ამ საზოგადოების სრულ ყოფილ წევრად ვითვლებოდი. მე ხომ წინ ჯერ კიდევ ორი წელი მქონდა. ორი წელი კი დროა,გინდაც მცირე, ის მაინც დროა!
ამ ყველაფერმა ჯოჯოხეთი მომაგონა. . . ის ქვესკნელი რასაც ჯოჯოხეთს ვეძახით. რა არის ჯოჯოხეთი? როგორია? არის ის მდუმარე და პირქუში? თუ გავარვარებულ ქვაბს მოგვაგონებს, რომელსაც დაპათოსებული სახიანი არსება გამუდმებით თავს ადგას და ბეჯითი კულინარივით ურევს? ურევს, არა ისე როგორც ზოგ ზოგიერთები, არამედ ნასიამოვნები, თვითკმაყოფილი სახით. იქნებ და არც ერთია და არც მეორე? იქნებ და გარშემო ყველაფერი მოღუშული და მწუხრის ჩრდილივით გადაბინდულია? იქნებ ჩვენ უკვე ჯოჯოხეთში ვართ და ამას ვერც კი ვხვდებით და ის სადისტი კულინარი ახალს ვეღარაფერს შემოგვთავაზებს?!

ბიჭი იმავე დღეს, თავად გამოცხადდა პოლიციაში. მძღოლმა სამუშაო მაინც დაკარგა, როგორც ჩანს უფროსობამ ავტობუსში მომხდარი სკანდალი ვერ აპატია. რაც შეეხება გაძარცვული ქალის ბედს, მას საფულე უკან, უვნებლად დაუბრუნეს. საფულე პატრულის თანამშრომელმა ავტობუსში აღმოაჩინა, იმ სკამის ქვეშ, სადაც მისი პატრონი იჯდა. ქურდს შეაწუხა სინდისმა და ჩასვლისას ძირს დააგო, თუ ქალს შემთხვევით ამოუვარდა ჩანთიდან, ამაზე პოლიციას პასუხი არ გააჩნია.
სასამართლომ განაჩენი გამოიტანა და ოცდაერთი წლის ბიჭს ათი წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯა. რას იზამდნენ ბრბოს ხომ ვერ დაიჭერდნენ?!
ძნელია დაადანაშაულო ის ვინც ყოველ დღე ატალახებულ გზაზე დადის და მის გასუფთავებაზე არც კი ფიქრობს, მაგრამ უფრო ძნელია პასუხი მოსთხოვო მას, ვინც ყოველ დღე, ტალახს წყალს ასხამს. . .

 

დაგიკიდეს მათ?! დაიკიდეთ თქვენც!!!

ახლა სრულიად შემთხვევით მოვკარი თვალი სერიალს, სახელწოდებით ,,მეზობლები” და ასეთი მარაზმი ისევ და ისევ ქართულ ტელეარხებიდან მაქვს ნანახი (იქაც თვალი მოკრული)… მოქმედება ხდება ერთ ადგილას, ,,ღადაობა” მიმდინარეობს აწ უკვე მრავალჯერ ნახმარ და გამცვდარ თემებზე, მსახიობები უფრო ნერვებზე თამაშობენ ვიდრე როლზე…. ასე, რომ გაფრთხილებთ ეს ყველაფერი კლავს თქვენს ტვინის უჯრედებს!!!