იყო და არა იყო რა, იყო ერთი კაფე გალერი, პიდარასტების თავშესაფარი და გეი კლუბი. როგორც მავანნი იტყობინებოდნენ, შიგ უამრავი გარყვნილება ხდებოდა. თურმე იქ კაცი კაცს კოცნიდა, ქალი კი ქალს და წარმოიდგინეთ ზოგჯერ სატანისტურ მუსიკასაც უსმენდნენ.
ჩვენი სულიერი მამები და ძმები არაერთხელ გამოვიდნენ ინიციატივით აღგვილიყო პირისათა მიწისათა გალერი. მახსოვს 17 მაისიც, როდესაც ერის უბედურებით აღტკინებული და აღშფოთებული მამულიშვილები გალერის გადაწვით იმუქრებოდნენ. ასევე დადიოდა ხმები, რომ პიდარასტების მიერ წართმეული ქართველობა, სწორედაც რომ გალერიში იმალებოდა.
მიუხედავად ამისა, ციხესიმგარეს უზარმაზარი გალავანი ერტყა და უამრავი ალქაჯი იცავდა. და აი უეცრად გალავანი ჩამოიშალა, ალქაჯებს შეეშინდათ და გაიქცნენ. მიტოვებულ ციხესიმაგრეს კეთილი ელფები დაეპატრონენ.
ზღაპრის დასასრულს კი, გადახედეთ იდენტობის რეაქციას, სწორედ იმ იდენტობის, რომელმაც ქართველობა ქართველებს წაგვართვა და სწორედაც რომ გალერიში გადამალა. მან არამარტო ვირთხის როლი ირგუნა, რომელიც ჩაძირული გემიდან გარბის, არამედ ზედაც აჯვამს, აჯვამს იმასთან ერთად ვინც გალერიში დღემდე წართმეულ ქართველობას ეძებს. ხოლო მძღრენი მძღრენია, რამდენადაც დალოცვილი და ნაკურთხი არ იყოს.
მოკითხვა იური მეჩითოვისგან :*
Internalself
internalself 