ოკუპირებული ჩეხეთი, ტანკებით სავსე პრაღა, დაჩაგრული ინტელიგენცია, ემიგრაცია, დიდი ძმის ყოვლისმომცველი თვალი და რეპრესიები, ეს ის ჩამონათვალია, რომელიც რომანს ფუთავს, გარედან ტანსაცმელს აცმევს, თუმცა რეალურად შიგნით, შიშველი სხეულია, ყოფიერების აუტანელი სიმსუბუქე.
სათაური რომანს მართლაც რომ იდეალურად შეეფერება. იშვიათად თუ წაიკითხავ წიგნს, რომლის სათაურიც ასე ლაკონურად, სამ სიტყვაში ამბობდეს ყველაფერს, რაც შემდეგ წიგნში მილიონობით სიტყვით არის გაშლილი. Read the rest of this entry »
ბლოგის თავში მინდა აღვნიშნო, რომ ახლა ისეთის თქმას ვაპირებ რაც მგონი არასდროს მითქვამს და მეგონა, რომ არც არასდროს ვიტყოდი, მხოლოდ კოშმარში თუ წარმოვიდგენდი, როგორ მადგას თავზე წარბებშეკრული და ამავდროულად გაყინული სახით ჯეიმს ბონდი, ხელში იარაღით და მაიძულებს ეს ვთქვა. მაგრა არა, მე ეს დრო დამიდგა და დამიდგა ჯეიმს ბონდის, წარბების და ჰოლიუდის გარეშეც. Read the rest of this entry »
დღეს დილით საკმაოდ საინტერესო ბლოგს გადავაწყდი, არანაკლებ საინტერესო და სკანდალური სათაურით, “რატომ არ ჩაატარებს “იდენტობა” 17 მაისს აქციას”. ბლოგზე გადასვლისთანავე თვალში ირაკლი ვაჭარაძის ფრიად მომღიმარე სახე დამხვდა, რომელიც რატომღაც მგონია ბლოგის წერისას ნაკლებად თუ ექნებოდა ავტორს.
სკანდალური სათაურიდან გამომდინარე მკითხველი სულმოუთქმელად ელის კვანძის გახსნას, მაგრამ ნურას უკაცარავად, ავტორი 2011 წელს ბრუნდება და იწყებს ახსნას თუ რას წერდა მაშინ. ბლოგის კითხვისას ვიგებთ, რომ ჯერ კიდევ ბნელ 2011 ში ირაკლი რადიკალებსა და ლიბერალებს შორის განსხვავებაზე წერდა, თან აზრები გე ზე! ჩვენ ცნობილი ხდება, რომ თურმე ირაკლი თავს რადიკალადაც მიიჩნევს, ოღონდ არ გეგონოთ, რომ ის უბრალო რადიკალია, აქ საქმე ცოტა ჩახლართულია, დაახლოებით ისე, პროზის მოყვარული ელიტა რომ იტყვის ხოლმე, “ნამდილი ნაწარმოები ისაა, რომელიც დასრულების შემდეგ არაფერს გეუბნება და დასკვნას ყველას სუბიექტურს აკეთებინებს”.
მოკლედ, ირაკლი ყველაფერთან ერთად გვეუბნება, რომ მისმა რადიკალიზმის ქართულ ვერსიასთან მიმართებით პოზიციამ ევოლუცია ნამდვილად განიცადა. – ხედავთ როგორი ჩახლართულია ყველაფერი?
შეჯამების სახით ირაკლი წერს, “ამ ეტაპზე საერთოდ არ არის საჭირო ქუჩის ველური ბრძოლა იმის დასამტკიცებლად, რომ რადიკალიზმის, როგორც უფლებების მოპოვებისთვის ბრძოლის პრინციპის ერთგული რჩები. მოვა დრო და ის სხვა საჭიროებებს გამოკვეთს ჩვენ წინაშე.” და აქ გაისმის ის მქუხარე სიტყვები, “ჩვენ 2014 წლის 17 მაისის საჯარო ღონისძიების ორგანიზებაზე უარს ვამბობთ”.
ამის შემდეგ კი მკითხველი ორმაგად იძაბება, ბერიც და ერიც გამალებული იწყებს მიზეზების კითხვას, თუ რატომ აღარ ჩატარდება 17 მაისის ღონისძიება. და აქ პატრიარქი იგი ირაკლი ამბობს, რომ : საქმე ქვეყნის გეო-პოლიტიკურ სიტუაციაში ყოფილა და ჩრდილოელ მეზობელში. ირაკლი და იდენტობა არ მისცემენ რუსეთს და მის დამქაშებს ეს დღე სუვერენული ქვეყნის, საქართველოს ანექსიისთვის გამოიყენონ. დასასრულს, ის ყველას აფრთხილებს, რომ 17 მაისს იდენტობა არაფერს აპირებს და არავინ გაბეოდს და ეს დღე პროვოკაციისთვის არ გამოიყენოს, ხოლო იმ ხალხს ვინც რამის აღნიშვნას გაბედავს ერთ ფრიად საინტერესო ისტორიას ახსენებს “უკრაინაში პუტინის მხარდამჭერებმა ყალბი გეი პრაიდი ჩაატარეს. მათ რამდენიმე ავტობუსით მოიყვანეს 2014 წლის იანვარის ერთ დღეს “აქტივისტები” რომლებიც ევროკავშირთან მიერთებას და გეი ქორწინებას ითხოვდნენ. იმედი მაქვს, ჩემი განცხადების შემდეგ, რომელიმე პოლიტიკური ძალა მსგავსი სპექტაკლის დადგმას საქართველოშიც არ შეეცდება.”
ღმერთმანი, ყველაფერი მშვენიერია, ირაკლი ყველაფერთან ერთად პატრიოტიც ყოფილა და ქვეყნის ინტერესებს თუმრე პირად და თავისი თემის ინტერესებზე წინაც აყენებს. ყველაფერი იდეალურადაა, მაგრამ ირაკლის მომღიმარ და გაბრწყინებულ სახის უკან შეიძლება სხვა რამ, ცოტა უფრო მოღუშულიც იმალებოდეს, პირველად ამაში მაშინ დავეჭვდი, როდესაც უეცრად ნარკოტიკების წინააღმდეგ “გაილაშქრა”, კაფე გალერის დაკეტვა მოითხოვა, როგორც სიბინძურის ბუდის და ლამის მამაოებთან ერთად დაგვარბია.
ირაკლის და მისი თანამოაზრეების გაბრწყინებული სახეების უკან იმალება იდეა – დავიცადოთ, აგერ მომავალ წელს მოავწეროთ ასოცირების ხელშეკრულებას ხელი და მერე ყველაფერი კარგად იქნება. ეს ბლოგს მოყოლილ დისკუსიაშიც კარგად გამოჩნდა და პირად საუბრებშიც ბევრმა მითხრა. თუმცა, აქ ერთი რამ გვავიწდება, ნუ არა მარტო ერთი, მაგრამ დავიწყოთ ერთით, – ასოცირების ხელშეკრულება არც ევროპას და მითუმეტეს, არც ევროკავშირს ნიშნავს, ეს არც ჩრდილოეთიდან შესაძლო საფრთხის აღკვეთაა. ევროკავშირში არც მომავალ წელს ვიქნებით და კიდე დიდხანს. ზოგადად, ევროკავშირის ახლო მომავალში გაფართოება ილუზიას უფრო გავს. ვგულისხმობ იმას რომ ეკონომიკურად ისედაც გაჭირვებულ ევროკავშირს საბერძნეთი და ბევრი სხვა ქვეყანა ისედაც ჩამოკიდებული ყავს. ჰოდა საქართველოს დონის მქონე ეკონომიკის ქვეყნის ევროკავშირში გაწევრინება შორი მომავლის პერსპექტივაა. ეს ნიშნავს იმას რომ არა მარტო წელს, არამედ კიდევ რამდენიმე წელი საერთოდ ხმა არავინ უნდა ამოიღოს.
ასევე სასაცილოდ ჟღერს ლოგიკა, რომლის მიხედვითაც ევროკავშირს თავი ველურად არ მოვაჩვენოთ, შევიდეთ და აი მერე ვანახოთ რა ველურებიც ვართ. რეალურად, შარშანდელი მცდელობა და წლევანდელი კაპიტულაცია, არამარტო გეებზე და არამარტო მათ უფლებებზე აისახება ცუდად, არამედ ნებისმიერ ინდივიდზე, ვინც ამ ქვეყანაში ცხოვრობს და როგორც მინიმუმ ეკლესიას და საზოგადოებაში გამაფებულ დოგმებს არ ეტრფის. ალბათ ყველას კარგად გვახსოვს 17 მაისის შემდეგ ჩატარებული ეგრედწოდებული “ვიზუალური ჩისტკა”, რომელიც საყურის, გრძელი თმის, ჩაცმულობის, თუ ნებისმიერი სხვა რამის გამო ხდებოდა თბილისის ბებერ ქუჩებში. ამ ვიზუალური ჩისტკის მსხვერპლი ნებისმიერი ადმიანი შეიძლებოდა გამხდარიყო, რომელსაც შეიძლება არანაირი საერთო არ ქონოდა 17 მაისის ვერ შემდგარ ღონისძიებასთან.
რამდენიმე ჩემმა ნაცნობმა, ირაკლის გადაწყვეტილების გასამართლებლად ისევ ყველასთვის ცნობილი მასკლინურობაზე გალაშქრება მოიმიზეა და ახსნა, რომ ჯიბრში ჩადგომა უარესი იქნებოდა, და ეს ყველაფერი კუტუების დატოლებას უფრო დაემსაგვსებოდა. თუმცა სამწუხაროდ რეალობა სხვაა, როცა იცი რომ შენი კუტუ 12 სანტიმეტრს არ აღემტება 2013 ში საჯაროდ ზანგის 25 იანის არც უნდა დაატოლო. ხოლო 2014 ში, საჯაროდ აღარ გამოსვლა სხვადასხვა მიზეზების გამო, უკვე ყლეობაა, იმიტომ რომ უკვე ისედაც ყველამ იცის შენი კუტუ და მისი შესაძლებლობები. გავიმეორებ და ვიტყვი, რომ წლევანდელი კაპიტულაცია არის სერიოზული მარცხი, მარცხი სწორედაც, რომ რადიკალურ ჯგუფებთან, ოღონდ არა იმ რადიკალურ ჯგუფებთან, რომლებზეც ირაკლი ბლოგში საუბრობს და ინტელექტუალ-ფილოსოფიური ბოდვით ცდილობს ერთი მარტივი რამ მიჩქმალოს – შარშანდელი მცდელობა და წლევანდელი კაპიტულაცია, ეს არის გათავხედებული ადამიანების კიდევ ერთი წახალისება, რომ ისინი მართლები იყვნენ, მათ შერჩათ და აი დღეიდან არამარტო გეებს, არამედ ნებისმიერს შეუძლიათ ჩასცხონ ტაბურეტი, იმ შემთხვევაში თუ მისი თმა, ჩაცმულობა, აზრი, ან გინდაც საყურე არ მოეწონებათ.
დასასრულს კი, ჩემი ერთი ფეისბუკ ფრენდის კომენტარს დავაკოპირებ “ირაკლი არაა გეების პატრიარქი, დანარჩენ პიდარასტებს შეგვიძლია მოვაწყოთ” და ეს ყველაფერი არა იმიტომ, რომ 17 მაისს მორიგი სანახაობა ვიხილოთ, არამედ იმიტომ რომ ვაჭარაძის და “იდენტობის” შარშანდელი უპასუხისმგებლო შეუმდგარი მცდელობით სიტუაცია ბევრად უფრო დაიძაბა და წლევანდელი 17 მაისი უკვე ყველას ეხება, ყველას ვისაც არ სურს, რომ გავეშებული ბრბო თავს გინდაც თმის,ან გინდაც ჩაცმულობის გამო დაესხას, აღარ ვსაუბრობ პირად ცხოვრებაზე.
სამწუხაროდ შარშანდელის შემდეგ 17 მაისი საქართველოში მხოლოდ ჰომოფობიის საწინაღმდეგო აქციის ჩასატარებელი დღე აღარ არის და ვაჭარაძეს შეუძლია სახლში იჯდეს.
იყო და არა იყო რა, იყო ერთი კაფე გალერი, პიდარასტების თავშესაფარი და გეი კლუბი. როგორც მავანნი იტყობინებოდნენ, შიგ უამრავი გარყვნილება ხდებოდა. თურმე იქ კაცი კაცს კოცნიდა, ქალი კი ქალს და წარმოიდგინეთ ზოგჯერ სატანისტურ მუსიკასაც უსმენდნენ.
ჩვენი სულიერი მამები და ძმები არაერთხელ გამოვიდნენ ინიციატივით აღგვილიყო პირისათა მიწისათა გალერი. მახსოვს 17 მაისიც, როდესაც ერის უბედურებით აღტკინებული და აღშფოთებული მამულიშვილები გალერის გადაწვით იმუქრებოდნენ. ასევე დადიოდა ხმები, რომ პიდარასტების მიერ წართმეული ქართველობა, სწორედაც რომ გალერიში იმალებოდა.
მიუხედავად ამისა, ციხესიმგარეს უზარმაზარი გალავანი ერტყა და უამრავი ალქაჯი იცავდა. და აი უეცრად გალავანი ჩამოიშალა, ალქაჯებს შეეშინდათ და გაიქცნენ. მიტოვებულ ციხესიმაგრეს კეთილი ელფები დაეპატრონენ.
ზღაპრის დასასრულს კი, გადახედეთ იდენტობის რეაქციას, სწორედ იმ იდენტობის, რომელმაც ქართველობა ქართველებს წაგვართვა და სწორედაც რომ გალერიში გადამალა. მან არამარტო ვირთხის როლი ირგუნა, რომელიც ჩაძირული გემიდან გარბის, არამედ ზედაც აჯვამს, აჯვამს იმასთან ერთად ვინც გალერიში დღემდე წართმეულ ქართველობას ეძებს. ხოლო მძღრენი მძღრენია, რამდენადაც დალოცვილი და ნაკურთხი არ იყოს.
მოკითხვა იური მეჩითოვისგან :*
უკვე რამდენი თვეა ბლოგი არ დამიწერია, აღარც ვაპირებდი, არც ამის მერე ვაპირებ გაგრძელებას, თავიდან ფეისბუქის სტატუსად ვწერდი, ბოლოს კი მივხვდი, რომ ამხელა სტატუსის წაკითხვა ყველას დაეზარებოდა, ხოლო თუ არ დაეზარებოდა, მაინც დაეზარებოდა.
უკვე რამდენი ხანია ქვეყანაში განვითარებულ მოვლენებს ვაკვირდები. ვხედავ ორ ფლანგს, იქით შავ–ბნელი ბანდა, როგორც მათ პრადვინუტი სასტავი ეძახის, აქეთ კი ლიბერასტები, როგორც მათ ზემოთ ხსენებული შავ–ბნელნი უწოდებენ. ეს შავ–ბნელნი ორგანვე ასე მოვიხსენიე, ეს იმიტომ რომ მეც ასე მიმაჩნია, აი ეს ლიბერასტები კი, ღმერთო მაღალო შიგ იმდენი რამე და ვინმე ყრია, რომ გეფიცებით ნიკოფსიიდან დარუბანდამდეც ვერ ჩავტევთ.
ჰოდა რა მინდოდა, სამოქალაქო საზოგადოებაზე მინდოდა მელაპარაკა, მომიარეს… დავიწყებ დღეს საპატრიარქოსთან გამართულ აქციით და შევეცდები გავშალო და გავფარჩხო….სამოქალაქო საზოგადოება არა ყლე, სულ ასეა, სოციალურ ქსელში აღვშფოთდებით, ვბობოქრობთ, ბოლოს კი რამდენიმე ტიპს მივუგდებთ ხოლმე ამ დეგრადირებულ ბრბოს საჯიჯგნად და მერე აქედან ტვინს ვტყნავთ ჩვენი პრადვინუტობით. უკვე წლებია ვგეგმავთ და ვმართავთ აქციებს, სადაც პოლიცია უფრო მეტი მოდის, ისიც იმიტომ რომ ჩვენ დაგვიცვან.
ის გვწყინს ევროპა რომ აშფოთდება ხოლმე, რამდენჯერ გამიგია, ტრაკში გაიკეთონ თავიანთი აღშფოთებაო, ჰოდა ტრაკში გავიკეთოთ ჩვენი აღშფოთებაც. გაბედავა და მისი ბნელი ბანდა კი, რომელიც ჩვენს აქციებს ყოველთვის დესერტად მოჰყვება, ერთხელ ვერ აღმოჩნდა რიცხობრივ უმცირესობაში, ერთხელ ვერ იგრძნეს ძალა, ან გინდაც ის რომ ამ ქვეყანაში ყველა ბნელია არაა, და მხოლოდ 30 ადამიანი არ ეწინააღმდეგება, მას და მის საძმო სადოს. იმ დღეს ყველა ზეიმობდა, ყინული დაიძრაო, ყინულის დაძვრაში კი ქალს გულისხმობდნენ, რომელმაც ალილოში მონაწილეობის მიღება სცადა და თან პატრიარქის ეპისტოლეს აპროტესტებდა. შედეგი იყო ის რომ ეს ქალი გააგდეს და მსვლელობაში მონაწილეობის მიღების უფლება არ მისცეს.
რამდენიმე ჩემთვის პატივსაცემმა ადამიანმაც აღნიშნა ყინულსი დაძვრა, ჰოდა ყინული არ დაძრულა მეგობრებო, ყინული თავად ჩვენ ვართ.
ამ ყლე სტატუსებს და ბლოგებს ისევ ჩვენ ვხედავთ და ისევ ერთმანეთს ვულაიქებთ და ვუშეარებთ. და აი ასე გაგრძელდება უკუნითი უკუნისამდე, ისე რომ ამინ საერთოდაც არ გვეღირსება.
თუ მოგეწონათ ჩემი მორიგი პრადვინუტობა და მორიგი პრაგრესნა მოზაროვნეთათვის გათვლილი ყლე ბლოგი, შეგიძლიათ ხვალ პახმელიაზე ლუდზე დამპატიჟოთ, სიყვარულით მე :*
ერთ მოღუშულ და მოხუცი დედაკაცივით შავებში გახვეულ ოთახში სამი ბიჭი ზის. მაგიდა, რომელსაც ისინი ასე ბეჯითი სკოლის მოსწავლეებივით შემოსხდომიან, ლუდის ბოთლებს ვეღარ იტევს. თავისმხრივ, მაგიდას საფერფლე უცხადებს სოლიდარობას, მის შემხედვარეს ადამიანი იფიქრებს ეს ესაა აღებინებს და ამ უამრავ ჩამწვარ ბიჩოკს ახალგაზრდებს შიგ სახეში მიარწყევსო.
–თუ დაფიქრებულხართ, რა არის ხელოვნება? ოდესმე შეგიგრძვნიათ ხელი და მისი ვნება? ხელით შეგიძლია ავნო კიდევაც და ვნებაც მიანიჭო…..
დუმილს რიჟა ბიჭი არღვევს, რომლის კიკინები, რასაც ის დრედებს უწოდებს, აუცილებლად ყველას პეპი გრძელიწინდას თმებს გაახსენებს. თუ ყველას არა, ყოველ შემთხვევაში, იმას ნამდვილად, ვისაც ბავშვობაში პეპი წაუკითხავს და ბავშვურ ფანტაზიებში მასთან უთამაშია კიდევაც.
–ამ ორს შორის არჩევანი ჩვენია, მას ჩვენ, ჩვენი ხელით ვაკეთებთ. Read the rest of this entry »
სალი, გოგოა, რომელიც ახლა გვერდით მიწევს, თავი ჩემს მკერდზე უდევს და არხეინად სძინავს. სალის ძუძუები ნელა მოძრაობს, ნიშნად იმისა რომ ის ცოცხალია, ჩემი პენისი ძლივს მოჩანს, ნიშნად იმისა, რომ მკვდარია. დღეს ჩემი რეკორდი გავაუმჯობესე, ამდენი ორგაზმი ერთ ღამეში არასდროს მქონია.
რაც შეეხება სალის, ის ჩემი მეგობარია როდესაც სექსი გვაქვს, ნაცნობი როდესაც ერთმანეთს შემთხვევით ქუჩაში ვხვდებით, ხოლო უცხო, როდესაც ერთად არ ვართ. Read the rest of this entry »
17 მაისს პირველად ვინანე.. ვინანე ის, რომ ღმერთი მკვდარია. ის არც ნიცშემ და არც ადამიანებმა მოკლეს, ის როგორც სამყარო, უსასრულოა და ასევე უსასრულოდაა მკვდარი. ზუსტად 17 წლის ვიყავი, როდესაც საუთარ ნათლობის ჯვარს დავხედე და გავიფიქრე, „ღმერთო, მკვდარი ხარ?“. მაშინ პასუხმა არ დააყოვნა, პასუხი იყო „კი“ და სწორედ ამ პასუხის ავტორი გახდა იმ დღიდან ჩემი ღმერთი. გამოგიტყდებით და არც პასუხს, არც ახალ და საკუთარ „ღმერთს“ ჩემთვის დისკომფორტი არ შეუქმნია, მაგრამ 17 მაისს პირველად ვინანე. ვინანე უღმერთობა, ვინანე ის რომ ის არსადაა.. ის უსასრულობაა და ადამიანის უმეცრებაც უსასრულოდ გაგრძელდება.
შევეშვები ღმერთს და ქრისტეზე ვისაუბრებ. ეს უკანასკნელი ჩემთვის 17 მაისამდე ცოცხალი იყო. ის არ ყოფილა ღმერთი, ის იყო კარგი ადამიანი. ადამიანი, რომელიც ბოროტმა ბრბომ, აწამა და მოკლა. ყოველთვის მაინტერესებდა და მსურდა იმ ბრობს ხილვა, მსურდა თვალებში ჩამეხედა.
17 მაისს მე ეს ბრბო ვიხილე. ვიხილე ბრბო, რომელმაც ქრისტე საუკუნეების წინ მოკლა და ის მას დღემდე კლავს! კლავდა ქვით, ჯოხით, შუბით, ხმლით, დანით….თუმცა მთავარი აქ ისაა, რომ ეს ბრბო ახლაც ქრისტეს კლავს. სისხლიანი ბრბო ქრისტეს ფიზიკური ლიკვიდაციით ვერ კმაყოფილდება, ის მას მენტალურად ებრძვის, საუკუნეების შემდეგ მის სახელს ამოეფარა, ატყუებს, ეძახის, სთხოვს დაბრუნდეს რათა კვლავ ბოლო მოუღოს. ამჯერად ელექტრო სკამზე დასვას. ქრისტე კი მკვდარია. ის ერთხელ მოვიდა და ერთხელვე წავიდა. ბრბო კი ელოდება, ელოდება სისხლიანი ხელებით.
ცოტა ხნით შევეშვები ბრობს, ქრისტეს და ჩემს თავზე ვილაპარაკებ. 17 ში მე გავიარე რუსთაველზე სადაც დავიბადე და გავიაზრდე, მაგრამ იქ ყველაფერი უცხო იყო. უცხო იყო ადამიანები, ლოზუნგები, სახეები, შეძახილები, გამოხედვები… იქ მე ვიყავი უცხო. იქ ჩემს მეგობარ გოგოს აგინეს წითელი შარვლისთვის, იქ წითელი შარვალი სიშიშვლე იყო. იქ მე მრევლზე და მოძღვარზე გამომკითხეს. იქ მე თმების გასწორება მომთხოვეს და ამის გამო ურჯულო მიწოდეს. იქ მე ჩემი ქრისტიანი ძმები საკუთარი პროფესიული მოვალეობის შესრულების დროს შუა თითით მესალმებოდნენ. იქ მე სისხლიან ჯვარზე მაკოცნინეს, რამდენიმე წუთში კი ამავე ჯვრით ადამიანს მოსაკლავად გაეკიდნენ. იქ ჟურნალისტის საბუთი შემიმოწმეს, გადაცმულობაში „ამომიცნეს“ და პირადობა მომთხოვეს. იქ მე მოძღვარმა „სატანობაში“ ამომიცნო, კამერით გამომეკიდა და ქოშინით წაიქცა.
მეორე დღეს კი, როდესაც წინა დღის ვანდალიზმი მოსახლეობას უნდა დაეგმო 300 ადამიანი მოვიდა. ეს იყო არა მარტო ერის, არამედ ჭეშმარიტად ქრისტიანობის მარცხი. ეს იყო დღე სადაც ოფიცლიალურად დამტკიცდა, არ ვიცით რა ხდება მსოფლიოში, მაგრამ საქართველოში ქრისტე მართლა მკვდარია და ის მეორედ აქ აღარასდროს მოვა!
“რამდენი წელია ვფიქრობ, საიდან მოდის ასეთი შიში და ზიზღიც კი თავისუფალი აზროვნების მიმართ და ვერ ამომიხსნია. როგორ არის შესაძლებელი, რომ სულ სიყალბეში ვცხოვრობდეთ, ამ სიყალბით ვიკვებებოდეთ და პროტესტის გრძნობა არ გვიჩნდებოდეს“ –გიორგი მაისურაძე.
ფილოსოფოსი გიორგი მაისურაძე უკვე ათ წელზე მეტია ბერლინში ცხოვრობს. ბერლინის ლიტერატურისა და კულტურის კვლევით ცენტრში მუშაობს და ლექციებს ჰუმბოლდტის უნივერსიტეტში კითხულობს. ბერლინს შეეჩვია და თბილისში იშვიათად ჩამოდის, მაგრამ მაინც ქართულ ნაციონალიზმს, თანამედროვე ქართულ პოლიტიკურ დისკურსს და ქართულ კულტურას იკვლევს. Read the rest of this entry »
ხშირად მიფიქრია საიდან მოდის შიში და საერთოდ რა არის ის. ადამიანის ინსტინქტი, რომელიც მას ბევრი რამისგან იცავს, თუ ასევე ინსტიქტი, რომელიც ნაკლებად იცავს, უფრო ანადგურებს.
ერთი შეხედვით გაუგებარია, რას უნდა ანადგურებდეს ის. შიში ხომ ასეთი ბუნებრივია. ის ხომ ადამი და ევას სამოთხის ხიდან მოგვყვება. თუმცა ესეც საკამათოა, შეიძლება ეს უკანასკნელი ხემდეც და თავად ადამი და ევამდეც ყოფილიყო. გველსაც ხომ ეშინოდა რაღაცის, მას ალბათ მარტო ყოფნის ეშინოდა, ის გაძევებული იყო სამოთხიდან და სურდა, თანამოაზრე თუ არა, მასსავით გაძევებული მაინც ყოფილიყო ვინმე. შეიძლება ითქვას შიშის საწყისი და საფუძველი მარტო ყოფნის და გარიყულობის შიში ყოფილა. Read the rest of this entry »
Internalself
internalself 